Zostanie tylko mokra plama

 

Na rozwój dyscypliny trzeba było jednak poczekać aż do lat 80., kiedy Bob Gurnsey, Hayes Noel i Charles Gaines wpadli na pomysł zorganizowania rozgrywki przy użyciu sprzętu paintballowego. Gra bardzo szybko została zauważona przez media i rozpopularyzowana na całym świecie.

 

W paintballu wykorzystuje się markery, czyli pneumatyczne karabinki, z których przy oddaniu strzału wylatuje kulka żelatynowa wypełniona naturalnym, kolorowym barwnikiem. Przy dotarciu do celu nabój pęka, zostawiając na ubraniu gracza ślad, tzw. splat, co eliminuje zawodnika z gry.

Generalnie paintball dzieli się na dwie dyscypliny: speedball oraz paintball leśny. Pierwsza z nich odbywa się na zamkniętym terenie z użyciem sztucznych przeszkód, często dmuchanych. Czas gry jest również ograniczony, a po polu porusza się do 10 zawodników w każdej drużynie. Każdy z nich ustawia się na zaplanowanej pozycji, w zależności od tego, czy będzie próbował atakować przeciwników, czy też zabezpieczać kolegów z większej odległości, wystrzeliwując seriami setki lub nawet tysiące kolorowych kulek. Zawodnicy poruszający się w środku pola stanowią dodatkowe zabezpieczenie oraz przekazują informacje pomiędzy atakującymi i graczami z tyłu pola.

Paintball leśny (woodsball) jest prawdopodobnie bardziej popularną rozgrywką niż wyśrubowane kondycyjnie zawody speedballowe. Zawodnicy woodsballu uberają maskujące mundury, które jak najbardziej mają ich upodobnić do naturalnego otoczenia, w którym zwykle toczy się rozgrywka. W grze może brać udział nawet do pół tysiąca zawodników i w przeciwieństwie do szybkich rozgrywek speedballowych, pojedyncza gra w paintball leśny może trwać wiele godzin lub nawet dni, a zawodnicy podzieleni na oddziały mają do zrealizowania konkretne zadania związane z obraną strategią walki.

 

Bezpieczeństwo jest kluczowe podczas gry w paintball, ponieważ mamy do czynienia z bronią, która naprawdę może zrobić krzywdę. Kulka wyrzucana jest przy pomocy sprężonego powietrza (lub dwutlenku węgla), a w momencie opuszczania karabinku osiąga prędkość prawie 100 metrów na sekundę (ok. 330 km/h). Trafienie kogoś z kilkudziesięciu metrów kończy się w najlepszym wypadku sporej wielkości siniakiem, a z mniejszej odległości może skończyć się kalectwem. Najbardziej wrażliwa i narażona na urazy jest twarz zawodnika, szczególnie oczy i uszy, bezwzględnie więc trzeba używać odpowiednich, atestowanych masek i nigdy nie ściągać ich będąc na polu walki. Sprzęt, podobnie jak prawdziwa broń, wyposażony jest też w zabezpieczenia spustu i zatyczki do luf – nieumiejętne lub nieostrożne posługiwanie się nimi może prowadzić do wypadków, szczególnie poza polem walki, np. w transporcie.

Charakter gry kojarzy się wprost z wojną, a miłośnikom paintballu zarzuca się fascynację przemocą lub militaryzmem. Większość osób traktuje grę jako jedną z aktywności fizycznych, a sport, przynajmniej pozornie, nie powinien kojarzyć się z zabijaniem. Dlatego też nie używa się kulek z czerwoną farbą, a o trafionym zawodniku nie mówi się „zabity”.

 

 

W Wielkiej Brytanii działają kluby i centra paintballowe (patrz: ramka), to w sumie ponad 30 miejsc rozsianych po całym kraju. Ceny różnią się w zależności od rodzaju rozgrywki, czasu jej trwania, liczby użytych sztuk amunicji oraz liczby samych zawodników. To sport stosunkowo bezpieczny, przez największą sieć brytyjskich centrów paintballowych (Delta Force) przewinęło się ponad milion zawodników w ciągu trzech lat, na czas gry każdy otrzymuje oczywiście pełny zestaw ochronny. Wciąż jednak dochodzi do wypadków, ale szacuje się, że nie jest to więcej niż pięć przypadków na 10 tys. graczy.

 

 

Adresy centrów paintballowych, ceny sprzętu oraz godziny rezerwacji znajdziesz na stronie paintballgames.co.uk/paintball-maps.html.