Po trupach do celu

Uff, wrreszcie koniec tego świętowania! Innymi słowy: święta, święta i po … temacie. No bo czy inaczej, jak nie z lekkim lekceważeniem, rzesza przywiązanych do Tradycji rodaków – tułaczy podsumuje szopkę pt. „Halloween”?

Szopkę, która na dodatek – o ironio – uzurpuje do rangi Święta!?
Ale jaka ona „święta“… Toż to nic, tylko odjałowiona z wszelkiej duchowości imperialistyczna komercja, podszyte pseudoreligijnością pogaństwo, podane brytyjskiemu plebsowi „do wierzenia“ w otoczce zabawy „nie z tej ziemi“. Ale trafiło na podatny grunt: upodobania do przebierania się nie można Wyspiarzom odmówić. Jednak co nowego można jeszcze w tej dziedzinie wymyślić? I żeby to było choć trochę przerażające, choć trochę warte bania się… Te ich kościotrupy w pajęczynach, te nieboszczyki, te wiedźmy i wróżki, czy nawet lufki świeżej krwi – wszystko to w gruncie rzeczy mocno zdziecinniałe, a i rozdmuchane jak dynia. Aż się chce zanucić za Budką Suflera: „Wielkie nic… jakby zero uwieńczone wiankiem zer“. Jednak Polska niezbyt się poddaje temu trendowi. I słusznie; ośmiesza on bowiem ideę świąt pełnych zadumy. Wielu wierzących Polaków powie, iż „Halloweenowe zabawy nie przystoją chrześcijanom“. Poza tym – w dobie pedofilii – myślę, że czystą obłudą byłoby kategoryczne zabranianie dzieciom rozmawiania z nieznajomymi, po czym przyzwalanie im nie tylko na rozmowy, ale i chodzenie po domach tychże nieznajomych! Dlatego niech te pogany swój „cukierek albo psikus“ wsadzą sobie w swoją cukiernicę! My wolimy trzymać się aktualnych papieskich wytycznych: gdzieś do wieku VI żadnych zmarłych co prawda nie czczono, ale to zmieniło się z wprowadzeniem dnia Wszystkich Świętych. Wtedy to można było zacząć czczić – jak sama nazwa wskazuje – Świętych Kościoła, czyli tych, którzy za swą wiarę męczeńsko zginęli. Ale tak było tylko do wieku IX, bo wtedy postanowiono, że czcić można (a nawet trzeba) również tych, którzy nie mieli „szczęścia“, by za swoją wiarę mieć wyłupane oczy czy zdartą żywcem skórę. Z kolei od wieku następnego, można (a nawet trzeba) było zacząć czcić wszystkich zmarłych jak leci. I widać w tym sporo logiki: kto zginął z rąk pogana, ten dostąpił świętości wcześniej, za to ci co zmarli „normalnie“ musieli najwyraźniej swoje odleżeć, by świętością naciągnąć. O ile pamiętam, odpowiednik takiego procesu w terminologii rolniczej nazywamy „sezonowaniem“. Aż wreszcie w XV w. przyszedł prawdziwy kościelny liberalizm, bo od jakichś pięciuset lat można wykupić swoim bliskim (czytaj: niekiedy nienawróconym za życia, zwykłym grzesznikom) msze w ich intencji. I to rozumiem! Jak i to, dlaczego do modlitwy o finansowe powodzenie swoich dzieci, polski rodzic staje tak pełen troski. Kto inny bowiem (w razie czego) opłaci jego zbawienie? Poza tym, nie mamy łatwo: oto prawdziwą plagą cmentarzy stały się ostatnio kradzieże zniczy i wiązanek. Choć uważam ten proceder za szczególnie niecny, to może jest on dla nas sprawdzianem czy aby w swoim Marszu do Nieba nie troszczymy się bardziej o Zmarłych niż o Żywych…? Bo co z tego, że puszczenie siarczystej „wiązanki“ pod adresem złodzieja tejże jest odgórnie nie polecane? Przecież możemy puścić ją po cichu; zresztą mamy liberalizm, mamy Zaduszki…
Dlatego, w świetle tych rozważań, może nadajmy staremu powiedzeniu nowe, urealnione brzmienie: „Po ZMARŁYCH do celu“…

Jacek Wąsowicz