Nie bójmy się proboszczów

 

 

– Nie wyobrażam sobie, by Łukasz mógł prowadzić podobny ośrodek w Polsce, i to za państwowe pieniądze. Nie jest tajemnicą, że w naszym kraju edukacja seksualna praktycznie nie istnieje. Choć Ministerstwo Edukacji próbuje ją wprowadzać, to jedynie kilkadziesiąt szkół realizuje program, i to na mizernym poziomie. Jak na razie edukacją seksualną zajmują się księża na lekcjach religii, którzy wiedzę przekazują w sposób wypaczony i niekompetentny, bez jakiegokolwiek przygotowania od strony naukowej czy medycznej. Żyjemy mentalnie w średniowieczu, a wiedza na temat naszej seksualności jest stereotypowa, pełna przekłamań, czarów i religijnych naleciałości.

Ciężko mi wyobrazić sobie spotkanie w polskiej szkole z osobą homoseksualną. Miałem już swoje doświadczenia na tym polu, niestety nie były one pozytywne. Dyrektorzy placówek naukowych obawiali się konsekwencji ze strony kuratoriów i lokalnych proboszczów. Woleli nie narażać swojego stanowiska i mieć święty spokój. To jest smutne, bo przecież nie ma czegoś takiego jak promowanie homoseksualizmu. Nikt nie zmieni orientacji seksualnej tylko dlatego, że spodobało mu się to, co mówimy.

Pamiętajmy, że osoby homoseksualne są w każdej klasie i potrzebują pomocy, bo często padają ofiarami przemocy. Według naszych badań, z agresją na tle homofobii spotkało się aż 80 procent polskich uczniów.

Wierzę, że nadejdzie dzień, gdy polska szkoła będzie musiała dostosować się do standardów europejskich, ponieważ jesteśmy jej częścią. Jeśli tego nie zrobimy, będzie nam bliżej do Białorusi czy Republiki Bananowej w Afryce. Społeczeństwo mimo wszystko się zmienia, coraz mniej boimy się księdza i stajemy się otwarci. To są powolne zmiany, ale jednak idą w dobrym kierunku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mam nadzieję, że Łukasz wróci kiedyś do Polski i otworzy tutaj taki ośrodek, bo jest nam niezwykle potrzebny.