Koniec z pracą od 9 do 17. Nastała era elastyczności

Pracownicy chcą elastyczności i zerwania z anachronicznym systemem pracy od 9 do 17. Jeśli pracodawcy chcą wydajności i efektywności muszą wsłuchać się w te głosy. A do tego potrzebna będzie empatia.

fot. getty

Model pracy „od do” sprawdzał się w okresie rewolucji przemysłowej i był bezpośrednio związany z wynalezieniem elektryczności. Choć od tamtego czasu zdarzyło się przynajmniej kilka innych rewolucji, to ten przestarzały system dziś wciąż funkcjonuje. Nie sposób pogodzić dzisiejszego postmodernistycznego społeczeństwa ery galopującej cyfryzacji z reżimem pracy sprzed dwóch wieków. Zmiany więc są nie tyle potrzebne, co nieuniknione.

Większe firmy z równie wielkim oporem godzą się na zmiany. Pracownik wciąż postrzegany jest, jako siła robocza, którą trzeba zamknąć w przestrzeni biurowej i nadzorować. Zdalna praca w środy, wychodzenie wcześniej w piątki, skrócenie, ale zintensyfikowanie tygodnia pracy – to zwyczajne skrócenie smyczy. Pracownicy nie godząc się na dyktowane przez pracodawców warunki nierzadko decydują się na samozatrudnienie (jeden na siedmiu zatrudnionych na wyspach pracuje na takich warunkach). Niestety, nie w każdej branży jest to możliwe, a i w większej perspektywie konieczne jest inne rozwiązanie. Co może nim być? Empatia.

Chcesz znaleźć wymarzoną pracę? Oto niezawodne sposoby

Klasyczna definicja empatii, a więc umiejętności przyjęcia sposobu myślenia drugiej osoby i ich spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość znakomicie sprawdza się w relacjach pracodawca-pracownik. Wzajemne zrozumienie potrzeb i oczekiwań stanowi klucz do zadowolenia obu stron. Aby pracownik czuł się odpowiednio doceniony musi czuć, że nie tylko jest potrzebny, stanowi ważną część zespołu, nie piąte koło u wozu, ale pracodawca musi zobaczyć w nim człowieka. Ze wszystkimi jego potrzebami i życiem, które wiedzie poza biurem/fabryką/zakładem/niepotrzebne skreślić. Jeśli nie uda się osiągnąć porozumienia na tej linii, obie strony nie będą zadowolone.

Sprawa jest prosta – zwykle jest tak, że ludzie którzy są niezadowoleni ze swojego życia nie są także dobrymi pracownikami. Dlaczego? Bo brakuje im równowagi między tymi dwoma sferami życia. Przesiadują po godzinach w robocie, której nie rozumieją nie czując się częścią czegoś większego. Do domu wracają sfrustrowani, a rano wstają wkurzeni, że znowu muszą iść użerać się z szefem. Błędne koło się zamyka. Rozwiązanie? Empatia właśnie. Wzajemne zrozumienie swoich potrzeb i takie dopasowanie stylu pracy, aby obie strony był zadowolone.

Pracownica cierpiąca na dysleksje wygrała proces ze Starbucksem

W czasach cyfrowej rewolucji mamy olbrzymie możliwości, aby budować elastyczne podejście. Biura się wirtualizują, praca zdalna nie jest uznawana za coś dziwacznego, komunikacja z drugim końcem świata czy miasta nie stanowi żadnego problemu Prawdziwa elastyczność nie jest pieśnią przyszłości – zmiany wynikające na empatycznym podejściu można wprowadzać tu i teraz.

Przyszłością będzie budowanie społeczności utalentowanych i ambitnych jednostek, które wypracowują dopasowane indywidualne podejście do wykonywanej pracy. Właśnie ta wolność sprawia, że pracownik jest bardziej zmotywowany, a jego osiągnięcia – lepsze. Nie da się jednak tego osiągnąć bez wzajemnego szacunku, zaufania i zrozumienia partykularnych potrzeb. Słowem, bez empatii będzie tkwili dalej w wręcz XIX-wiecznych stosunkach, jakie panowały między jaśnie panem, a jego parobkiem.

Szukasz pracy? Tutaj znajdziesz oferty!