Jak to robią w Bombaju?

Indyjscy filmowcy potrafią wiele rzeczy, których nie potrafią ich polscy koledzy po fachu. We własnym kraju trzymają ponad 90% rynku (w 2007 – 92%).

Sprzedają swoje filmy regularnie na cały świat. W 2007 roku powstało tam 1147 filmów. Nie wszystkie w Bollywood (patrz ramka obok). Przemysł filmowy w Indiach notuje wzrost w tempie 12% rocznie.

„Sarkar Raj” Rama Gopala Varmy to sequel filmu „Sarkar” sprzed kilku lat, ale można go oglądać samodzielnie, nie znając poprzedniego. Jedyny wątek, jaki powraca, to bratobójstwo, którego dopuścił się w pierwszym z filmów Shankar Nagre (Abhishek Bachchan), syn Subhasha Nagre zwanego Sarkałem, czyli tym, który ma władzę, dosłownie „rządem” (ojciec Abhisheka, Amitabh Bachchan, Actor of the Millenium w plebiscycie BBC). Wszyscy ci, którzy nie znając Bollywoodu sądzą, że to tylko tańce, piosenki i łzawa historia miłosna, mają najlepszą okazję, by się przekonać, jak bardzo się mylą. „Sarkar” jest indyjską wariacją na temat „Ojca chrzestnego”. Subhash Nagre i jego syn Shankar trzymają Bombaj w szachu za sprawą splotu legalnych i nielegalnych interesów.

Są i inne rzeczy, które potrafią robić filmowcy indyjscy, a nie potrafią polscy. Potrafią np. opisywać rzeczywistość swojego kraju w sposób, który świadczy, iż ją analizują i rozumieją. „Sarkar” to między innymi film o trzecioświatowych mechanizmach władzy, w których aparat państwa jest bardzo słaby, powstają więc konkurencyjne wobec niego sposoby jej sprawowania, będące miksturą biznesu legalnego z całkowicie przestępczym i z gwałtowną przemocą w wykonaniu prywatnych oddziałów na służbie u tych, których na to stać. „Sarkar” zderza luksusowe wnętrza nowoczesnego biznesu w finansowej stolicy Indii z wcale niedalekimi obszarami pozbawionymi nowoczesnych źródeł energii. Pokazuje, jak to, czy ci ludzie zostaną wreszcie podłączeni do nowoczesności, zależy od kaprysów i egoizmu osób dysponujących kapitałem potrzebnym na takie inwestycje, od ich rozgrywek, od ich układów z politykami i gangsterami, a także od manipulacji, jakim poddawany jest słuszny skądinąd społeczny gniew mieszkańców obszarów nędzy.