Historia najpopularniejszej whiskey na świecie

Jak to się zaczęło?
Historia Jaspera Newtona „Jacka” Daniela rozpoczyna się gdzieś między rokiem 1847 a 1850. Jego data urodzin jest nieznana i wciąż toczą się o nią spory wśród entuzjastów brązowego trunku, przyjmuje się, że urodziny Jacka obchodzić należy we wrześniu. Potwierdza to oficjalna strona firmy oraz jego nagrobek na którym widnieje data wrzesień 1850 r.

Nieznana młodość
O początkach jego życia i młodości wiemy niewiele. Urodził się jako dziesiąte dziecko swojej matki Lucindy, która niedługo potem zmarła, natomiast jego ojciec Calaway Daniel zdecydował się ożenić po raz drugi. Jack zaczął życie na własną rękę już w młodym wieku, kiedy jego ojciec zginął podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, a macocha nie bardzo kwapiła się, żeby zastępować mu matczyną miłość. Postanowił więc uciec z domu i rozpoczął życie sieroty i włóczęgi.

Los się musi odmienić
Na swojej drodze spotkał Dona Calla, pewnego pastora, który przy okazji zajmował się produkcją i destylacją bimbru. Od Calla i jego czarnoskórego niewolnika zaczął uczyć się destylacji alkoholu. Szczęście zaczęło mu sprzyjać, ponieważ w 1875 roku po kłótniach z przyrodnim i nieprzyrodnim rodzeństwem, otrzymał w spadku dom po swoim ojcu, w którym otworzył wraz z Donem Callem swoją własną gorzelnię. Niedługo potem przejął wyłączną kontrolę nad biznesem, ponieważ jego mentor postanowił zrezygnować z produkcji alkoholu z powodów religijnych. Mimo, że na butelce Jacka możemy znaleźć datę, która wskazuje, że firma powstała w 1886, to brak jest na to konkretnych dowodów. Wiadomo natomiast, że pierwsza wzmianka o destylarni Jacka datowana jest na rok 1875.

Firma się rozrasta
W 1880 przedsiębiorczy Jack miał jedną z 15 destylarni w hrabstwie, a wielkość jego produkcji ustępowała jedynie destylarni Toma Eatona. Cztery lata później jego firma rozrosła się na tyle, że potrzeba było przenieść produkcję do większej siedziby, w której firma znajduje się zresztą do dnia dzisiejszego. Charakterystycznych kwadratowych butelek zaczął używać w 1897, kształt miał klientom przywodzić na myśl uczciwość i nieskazitelność firmy.

Old No. 7
Nazwa popularnej Tennesse Bourbon Whiskey była przypisanym przez rząd federalny numerem w ewidencji destylarni regionu, w którym Jack Daniel’s był produkowany. Co ciekawe, ten sam rząd nakazał Danielowi zmianę nazwy, ponieważ w nowej liście ewidencyjnej jego destylarnia miała mieć numer 16 w regionie 5. Jednak przedsiębiorca mając świadomość popularności swojej marki niewiele sobie zrobił z nakazu i dalej produkował swoją whiskey pod numerem 7.

Firma rodzinna
Jack Daniel nigdy się nie ożenił, ani nie miał dzieci. Wziął natomiast pod swoje skrzydła swoich siostrzeńców, jeden z nich Lemuel „Lem” Matlow okazał się być biegły w matematyce i w niedługim czasie przejął obowiązki głównego księgowego w firmie. W 1907 r. ze względu na stan zdrowia Jack Daniel oddał zarządzanie firmą swoim bratankom, z których Matlow kierował firmą przez ponad 40 lat. Daniel zmarł w 1911 roku z powodu zakażenia krwi, które jak niektórzy twierdzą wdarło się gdy Jack ze złości… kopnął w swój sejf. Popularność w USA przyniosły Jackowi targi Expo 1904 w St. Louis. Pojawił się jednak inny problem, prohibicja, która została wprowadzona przez rząd stanu Tennessee w 1910 roku. Matlow próbował wziąć sprawy w swoje ręce skarżąc ustawę do sądu najwyższego stanu Tennessee, ale ten podtrzymał zakaz w mocy. Firma próbowała się ratować przeniesieniem produkcji do St. Louis oraz Birmingham w Alabamie, ale żadna z tych operacji się nie udała. W Alabamie przeszkodziła firmie ponownie prohibicja, natomiast w St. Louis rozpoczęła się narodowa kampania na rzecz uchwalenie 18. poprawki wprowadzającej prohibicję na terenie całych Stanów Zjednoczonych. W 1933 r. wydawało się, że wszystko wróci do normy, ponieważ uchwalona 21. poprawka do konstytucji znosiła prohibicję na poziomie federalnym. Jednak rządy stanowe nadal utrzymywały ją w mocy, co przeszkodziło destylarni w Lynchburgu na ponowne otwarcie. Matlow, który w tym czasie został senatorem stanowym starał się uchylić zakaz, co poniekąd mu się udało w 1938 r. Poniekąd, ponieważ prohibicja w stanie Tennessee obowiązuje do dzisiaj, jednak firma ma zezwolenie na produkcję i handel. Próżno więc w Lynchburgu szukać sklepów monopolowych wypełnionych brunatno – brązowym trunkiem, jedynie co można kupić, to małe, kolekcjonerskie butelki w oficjalnym przyfabrycznym sklepie, ponieważ spożycie jest zabronione.

Dlaczego jest taki… dobry?
Jack Daniels to jedyny przedstawiciel kategorii Tennessee Bourbon Whiskey, ale mimo to Burbonem do końca nie jest. Trunek w czarnych, kwadratowych butelkach produkuje się z 51% kukurydzy, reszta to żyto i jęczmień. Gotowy zacier jest destylowany w miedzianych beczkach (alembikach), następnie destylat filtrowany jest przez stos klonowego węgla drzewnego przez 10 dni. I to ten ostatni proces odróżnia Jacka Danielsa od innych whiskey, nadaje on trunkowi delikatności oraz ledwie wyczuwalnego dymowego posmaku, a także usuwa smak po kukurydzy. Następnie destylat przelewany jest do ręcznie robionych, dębowych beczek, które to nadają mu odpowiedniego koloru oraz aromatu. Beczki do Jacka Danielsa są zawsze nowo wytwarzane, a gdy zostaną zużyte transportowane są często do Szkocji, gdzie wytwarza się w nich szkocką whisky lub do Luizjany gdzie wytwarza się w nich sos Tabasco.

Kariera trwa nadal
Jack Daniels ma już 141 lat i mimo sędziwego wieku nie traci na popularności. Czy to z powodu dobrego marketingu, jakości produktu czy też z przyzwyczajenia klientów, odpowiedzi jest wiele. Pewne jest jedno, niektóre rzeczy są ponadczasowe i się nie starzeją. Pijąc wieczorem szklankę Jacka warto pomyśleć jak długą i momentami ciężką historię przeszła ta firma, żeby dzisiaj móc cieszyć smakiem brunatno brązowego trunku zamkniętego w kwadratowej butelce. A wszystko zaczęło się od chłopaka, który lubił robić bimber.