Felieton: Pokochajmy hejterów

Kiedyś nie było Interenetu. Wyobrażacie to sobie? Nie było i kropka. Gdzie wtedy ludzie wylewali swoje frustracje, złe nastroje? Gdzie kumulowała się ludzka złość?

Z tego, co pamiętam, ludzie po prostu dyskutowali ze sobą, a jeśli ich coś wyjątkowo rozjuszyło – wtedy brali w garść transparenty i umawiali się na demonstracje.

Nie tworzyli „wydarzeń” na Facebooku, nie przesyłali sobie informacji przez messangery w smartphonach no i nie udzielali się na forach serwisów informacyjnych, tylko dyskutowali ze sobą w kolejkach i parkach czasami używając do dyskusji pięści, a nawet parasoli.

Czy wtedy ludzie byli szczęśliwsi? Tego nie wiemy. Starsze pokolenie wciąż używa jeszcze notesów i długopisów do robienia notatek, a sprytne pokolenie 20-latków ma już tak wyćwiczone paluszki od klikania, że granie wszystkich utworów Mozarta, Bacha czy Beethovena na fortepianie nie powinno im nastręczać żadnych problemów.

Wolność i anonimowość, które daje nam świat wirtualny, prowokuje nas do zabierania głosu na każdy niemal temat. Komentujemy styl ubierania niani dzieci Davida Camerona, wkurzamy się, że politycy znowu mają coś do polskich imigrantów, plujemy, dławimy się wręcz czytając nieprawdziwe informacje o Polakach w UK.

Dlaczego więc nie wyrazić swojej opinii na forum portalu dla Polaków w UK? Wyrażajmy, bo dzięki temu rośnie nam spora społeczność internetowych aktywistów, którzy – kiedy zajdzie taka potrzeba – zaktywizują się do konkretnych działań na rzecz polskich imigrantów w UK.

A hejterzy? Hejterzy są wspaniali, bo prowokują innych do lepszego myślenia o sobie i swojej ojczyźnie. Tej starej i tej nowej. Pokochajmy więc hejterów!