Polska mentalność gąsienicy

Ależ to proste – Greków! Przecież gdyby nie ich głupia chęć zwycięstwa, Czesi nie dostaliby takiej chcicy na strzelenie nam gola…

 

Był więc „szczęśliwy remis z Grecją”, był „zwycięski remis z Rosją”. Rozbrajający był też pan Szaranowicz w swojej uwadze, że – pokonując Greków – Czesi „pokazali trochę charakteru”. A Pepiczki charakter rzeczywiście pokazali, bo gdy wystarczyło im z Polską zremisować, grali ładnie na remis.

 

Gdy trzeba było wygrać – wygrali. Słowem, reagowali na sytuację wokół siebie natychmiastowo, a przede wszystkim wykazali się mentalnością zwycięzców. I tu zastanawiam się jaką mentalnością wykazała się drużyna Orłów? Oto na konferencji prasowej przed meczem z Rosją, Spec-Smuda wszem i wobec komunikuje: „biorę w ciemno każdy wynik, oby nie porażkę”. Sprytne zazwyczaj media to łykają i po osiągnięciu „zaplanowanego remisu” z Rosją, wszyscy zgodnie trąbią o, cytuję: „świetnym meczu”. A mecz musiał być naprawdę świetny, skoro w jego efekcie, z Czechami „musieliśmy tylko wygrać”. Kolejny mecz o wszystko?

 

Czemu nie, to dla Orła bułka z masłem! Ale budowanie mentalności drużyny to nie zajęcie na cztery dni, więc co się dziwić, że nasi chłopcy – może i zdolni – nie umieli przestawić się na inne tory niż „remis to już COŚ”. Wysuwam więc tezę, że to właśnie dlatego z Czechami nie wygraliśmy. OK, Polacy technicznie nigdy dobrzy nie byli, to fakt. Jednak to nie brak techniki (czy innej, czysto piłkarskiej umiejętności) pogrążył nasz zespół, a brak mentalności orła – elementu, o którego obecność na koszulkach jeszcze niedawno szła tak zagorzała bitwa.

 

Bo to orły biją się o zwycięstwo, natomiast przerażona obecnością drapieżnika gąsienica ucieka do dołka. To orły napadają na przeciwnika gdy ten jest osłabiony (Grecy) lub gdy ofiara ma moment nieuwagi i przestoju (Rosjanie). Bo orzeł bije się o zwycięstwo – gąsienica ledwo o brak porażki. A mentalnością gąsienicy nie wygrywa się niczego. Cieszę się jednak, że wśród tak specjalistów jak i przeciętnych kibiców rośnie przekonanie, iż pod wodzą innego trenera – Trenera-Zwycięzcy – ci sami chłopcy mogą jeszcze daleko zajść.

 

A poza tym cieszy fakt, że tak demonizowany przed turniejem obraz Polaka stadionowego rasisty totalnie ustąpił miejsca obrazowi Polaka otwartego i przyjaznego, a nawet cieszącego się sukcesem innych drużyn. To buduje, bo budować musi.

 

Nie zdziwię się więc, jeśli po EURO będziemy mieli wysyp grzybów oraz …międzynarodowych związków. W konsekwencji, następne pokolenie Polaków może być cokolwiek bardziej „kolorowe”. Kolorowe, a mimo to rdzennie polskie! I to dopiero byłby szok doczekać się reprezentacji orłów różnej maści! Orłów-zwycięzców oczywiście.

 

Marzył sobie: Jacek Nieremisowicz Wąsowicz