Fotografia na paluszkach

 Masz 30 lat, w Londynie jesteś od ośmiu. Dlaczego wyjechałeś z Polski?
– W Warszawie pracowałem dla Polskiej Agencji Prasowej. Robiłem zdjęcia dla kultury. Po jakimś czasie zacząłem się dusić, nudzić. Postanowiłem poszukać wyzwania w Londynie.

 

Więc jak to było dokładnie? Wysiadłeś na słynnej Victorii i co dalej?
– Miałem kilka kontaktów, żeby zacząć nowe życie. Wylądowałem jak wielu emigrantów we wschodnim Londynie. Przez pierwszy rok pracowałem w restauracji o nazwie The Arts. Potem pomagałem pewnemu Brytyjczykowi w montażu systemów klimatyzacyjnych. Wiele się nauczyłem. Nie tylko języka, ale też tego, jak myśli typowy Anglik. Do dziś wykorzystuję ten know-how w kontaktach profesjonalnych. To był naprawdę świetny czas.

 

Właśnie kończy się twoja wystawa zdjęć w Museum of London, którą przygotowałeś razem z Instytutem Kultury Polskiej. Jesteś zadowolony z efektu?
– To bardzo ważny dla mnie projekt. Tak naprawdę pomysły były aż dwa. Jeden to uchwycić na mapie Londynu miejsca, które są ważne dla Polaków. A drugi – zrobić album kilkunastu osób ważnych dla londyńskiego świata kultury, które mają polskie korzenie. Udało się zrealizować oba. „Polish Roots” taki rodzaj wystawy, który nie pokazuje fotografa, ale pomysł. Nie zależało nam na wystawie typu „The Best Of”. Nie udało się na przykład umówić z Barbarą „Bibą” Hulanicki ani z Gośką Macugą. Nieoczekiwanie tydzień przed umówioną sesją zmarł prof. Leszek Kołakowski. To tylko pokazuje, jak ulotny jest taki katalog ważnych i ciekawych osób. I jak ważne jest, żeby ten projekt kontynuować.

 

Wystawa to 42 portrety bardzo różnych osób: kuratorów sztuki, rysowników, aktorów, naukowców. Jak się z nimi pracowało?
– Te 42 zdjęcia to siedem miesięcy mojej pracy. Z niektórymi osobami pracowało się świetnie. Były też większe wyzwania. Prof. Jan Ciechanowski, wybitny historyk, to cudowny i inteligentny człowiek, ale jest też bardzo zamknięty wewnątrz świata nauki. Tacy ludzie nie przywykli do pozowania i do interakcji z aparatem. Podobnie było w przypadku księżnej Renaty Sapiehy. To są zdjęcia, do których będę chciał wrócić.