Śmiertelnie poważny strajk pocztowców

 

Dziwny to strajk, bo urzędy pocztowe były czynne, doręczyciele rozwozili przesyłki, a mimo tego strajk kosztował podatników ponad 300 milionów funtów. Media podały również, że z powodu strajku w samym tylko Londynie aż 20 milionów przesyłek nie trafiło do adresatów. W innych miastach zaległości były bez porównania mniejsze – 500 tysięcy przesyłek w Bristolu i Peterborough i o połowę mniej w Leeds.

Są to dane przedstawione przez związkowców z Communication Workers Union, które kwestionuje biuro prasowe brytyjskiej poczty twierdząc, że liczba niedoręczonych przesyłek nie przekracza pięciu milionów, a związkowcy twierdzą, że jest ich cztery razy więcej, bo chcą pokazać, jak dotkliwy jest ich strajk.

 

W ubiegłym tygodniu w większości zachodnich dzielnic Londynu mieszkańcy raczej nie odczuwali większych niedogodności, poza tymi, których doświadczają i bez strajku. Należą do nich zarówno klienci urzędów pocztowych, jak i ci, którzy na odbiór przesyłek czekają w domach.

– Royal Mail to już nie to, co kiedyś. To już nie instytucja, która była wzorem solidności i niezawodności – twierdzi Dave Taylor. – Mam wrażenie, że poczta strajkuje bez przerwy od dobrych 10 lat.

Daniel Wójtowicz, Polak mieszkający w Londynie od 2000 roku, też nie ma najlepszego zdania o Royal Mail: – Usługi są drogie, dlatego wolę korzystać z firm kurierskich – szybciej i taniej. Diabli mnie biorą również w sytuacjach, kiedy czekam na jakąś większą przesyłkę – doręczyciel nawet nie dzwoni do drzwi, żeby sprawdzić, czy ktoś jest w domu, lecz od razu zostawia awizo i zamiast odebrać przesyłkę bezpośrednio od niego, muszę iść na pocztę. Wraz z odstaniem w kolejce zajmuje mi to godzinę lub więcej.

 

Zdaniem Katarzyny Grabek, Polki mieszkającej w londyńskiej dzielnicy Acton, brytyjska poczta niczym nie różni się od poczty polskiej: – Obserwuję to samo, co na poczcie w swoim kilkudziesięciotysięcznym mieście – 10 okienek, ale tylko w dwóch lub trzech ktoś pracuje, reszta personelu pałęta się po biurze, pije kawę rozmawia przez telefon – niekoniecznie służbowo sądząc z treści rozmów.

W urzędzie pocztowym na Acton kolejka niewielka, ale przesuwa się bardzo wolno. Choć okienek 12, to jedynie w trzech obsługuje się klientów. Od czasu do czasu wybucha kłótnia. Niecierpliwią się głównie interesanci w podeszłym wieku, a niektórzy pozwalają sobie nawet na głośne komentarze, niezbyt dla poczty przychylne. Pracownicy nie chcą rozmawiać z dziennikarzem. Muszą mieć na to zgodę któregoś z przełożonych. Brak obsady wszystkich okienek tłumaczą powtarzającymi się, co jakiś czas redukcjami pracowników. Zwracam uwagę na pracowników, którzy snują się za szybą.

– Oni wykonują inne obowiązki – uświadamia mnie jeden z pracowników.

Nie można również robić zdjęć. Po zrobieniu jednego, ochroniarz zabrania wykonywać mi kolejnych. Doręczycielka, z którą chciałem porozmawiać i sfotografować w trakcie wykonywania pracy mówi, że musi mieć zgodę menedżera. Nie chce mieć kłopotów.

 

Skoro nikt nie strajkuje, wszyscy pracują, to skąd ten podnoszony w mediach, paraliż poczty? Wbrew pozorom strajk trwa, tyle, że na przykład do zachodniego rejonu Londynu jeszcze nie dotarł, ale w północnych czy wschodnich rejonach stolicy wiele gospodarstw domowych i urzędów już drugi tydzień nie otrzymuje żadnych przesyłek. Wszystko dlatego, że strajkujący każdego dnia wyłączają z pracy tylko jeden oddział regionalny, dzięki czemu protestujący nie tracą zarobków, a zamierzone efekty i tak osiągają. Ma być jeszcze gorzej, bo związkowcy grożą kolejną falą strajków. Żądania są od lat takie same, a od połowy roku przyjmują formę bardziej radykalną. Powody strajku też nie są niczym nowym: wyższe zarobki, powstrzymanie redukcji zatrudnienia, kwestia świadczeń emerytalnych itp. Pracownicy skarżą się również na coraz powszechniejszy mobbing i wprowadzanie zmian w systemie pracy bez wcześniejszych uzgodnień z pracownikami i związkiem zawodowym.