Sejm i Nie-Boska komedia

Do załatwienia są dwie kwestie. Jedna, pilna, to uporządkowanie spraw personalnych w telewizji i radiu, ale przede wszystkim w telewizji, którą rządzi niepodzielnie Liga Polskich Rodzin, czyli – jak się podejrzewa – po prostu Roman Giertych. Jej działacze realizują tam swoje partyjne i polityczne interesy, np. promując antyeuropejską partię Libertas, z którą wielu z nich się związało. Aktualny prezes TVP, Piotr Farfał, zanim trafił do partii Romana Giertycha był skinheadem i wydawcą neofaszystowskiego pisemka. Teraz zatrudnia na lukratywnych posadach ludzi, którzy wcześniej zajmowali również wysokie stanowiska w LPR i Młodzieży Wszechpolskiej. W pracy telewizyjnej ani nawet dziennikarskiej nie mają żadnych doświadczeń, za to dali się poznać z ksenofobicznych wypowiedzi oraz udziału w kompromitujących rasistowskich wybrykach. Na nic zdają się protesty Rady Etyki Mediów, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i innych organizacji.

Druga kwestia to nadanie polskiemu radiu i telewizji charakteru rzeczywiście mediów publicznych. Dzisiaj TVP niewiele się różni od mediów komercyjnych. Próżno by w niej szukać realizacji tzw. misji publicznej, czyli dobrych filmów dokumentalnych, programów edukacyjnych, naukowych czy prezentujących tzw. wysoką kulturę.

Aby dobrze sprawować misję publiczną, telewizja i radio powinny otrzymywać odpowiednią kwotę dotacji. Ustawa przewiduje likwidację abonamentu, a w zamian finansowanie TVP i Polskiego Radia z budżetu w kwocie 600-800 mln zł w 2010 roku. A co w następnych latach? Jeśli rząd ma co roku decydować o wysokości dotacji – to tym samym niezależność obu tych mediów stanie się fikcją. Po drugie, to kwota zdecydowanie za mała. Obecnie koszty telewizji wynoszą ponad 2 mld zł. Być może są rozdęte i można je trochę zmniejszyć, jeśli jednak telewizji będzie przypadało tylko 300 – 500 mln zł dotacji budżetowej rocznie (reszta dla radia), to zdecydowana większość jej środków będzie musiała pochodzić z reklam. A to oznacza, że w najlepszym czasie oglądalności będziemy nadal skazani na programy typu „łączmy się w głupocie i bawmy się wesoło”, bo tylko takie interesują reklamodawców. Bez zwiększenia środków i pewnego ograniczenia emisji reklam – nie mówię o likwidacji, bo standardów brytyjskich (BBC) raczej nie będziemy w stanie osiągnąć – poziomu telewizji państwowej nie uda się podnieść.

Nie rozumiem, jak można było podpisać się pod tak ułomnym projektem i poddać go pod debatę. Należałoby go wyrzucić do kosza – mają rację posłowie PiS, ale mają też bardzo krótką pamięć, bo to za rządów ich partii powstał cały ten bałagan.

Debata na temat ustawy medialnej nasunęła mi pewną melancholijną refleksję. Wszyscy mówili, że chcą, aby telewizja publiczna nadawała programy poważne, które powinny uczyć widza. Tymczasem sami wychowujemy go w określony sposób. „Nie-Boska komedia”, której brakowało jednemu z posłów w radiu, dzieje się w Sejmie prawie na każdym posiedzeniu. Wywoływane przez posła Palikota „debaty” o alkoholowych „małpkach”, dyskusje o tym, co miał na myśli (gdyby myślał) pewien polityk, wywalony język w spocie telewizyjnym PiS – to jest właśnie wychowanie widza. Uczymy go, że polityka jest rzeczą zabawną, kabaretową. Wobec tego co jest poważne?