Rzut beretem od bieguna

 

Polacy Online – Portal Polaków w UK >>

Śladami Mikołaja i reniferów >>

Norwegowie w prostej linii wywodzą się od Normanów. W Polsce znani raczej jako wikingowie, Normanowie swego czasu władali sporym kawałkiem Europy – całą Skandynawią, Danią, fragmentami północnych Niemiec, północnymi wybrzeżami Francji (stąd Normandia), Wielką Brytanią, Islandią i Grenlandią. Wielu naukowców uważa, że to właśnie wikingowie na kilka wieków przed Kolumbem dopłynęli do Ameryki, choć wciąż nie odnaleziono dowodów jednoznacznie udowadniających tę tezę. Przyjęło się uważać wikingów za lud wyjątkowo okrutny. Niewielu jednak pamięta, że ich ziemie zostały stosunkowo szybko schrystianizowane. Ślady wspaniałej, chrześcijańskiej kultury wikingów, która świetnie skomponowała się z dotychczasowymi wierzeniami i tradycjami, można oglądać także w Polsce – w Karpaczu w południowo-zachodniej Polsce znajduje się drewniany kościółek Wang, świątynia przewieziona z Norwegii, zbudowana tam w głębokim średniowieczu bez użycia gwoździ.

Surowy klimat Norwegii nie przeszkadza mieszkańcom tego kraju na wielką łatwość w zawieraniu znajomości i niezwykle pozytywne nastawienie do obcokrajowców. Norwegia wchłania ich tak wielu, że językiem, którym mówi się tam obecnie niemal równie często, jak norweskim – jest angielski, którego uczą się nawet najmłodsze dzieci. Przy tak liberalnym podejściu, Norwegowie nie zapominają jednak o własnej kulturze, starannie pielęgnując swoje obyczaje.

Na turystów czeka całe morze atrakcji. I to dosłownie, bo na znacznych obszarach kraju woda wdziera się głęboko w ląd, a cała przyroda istnieje właśnie dzięki harmonii utrzymywanej między kilkoma żywiołami. Norweskie fiordy wręcz porażają swoim pięknem i urokiem, zupełnie innym o każdej porze roku. Nie żal więc poświęcić dużo czasu na zaszycie się gdzieś na norweskim wybrzeżu. Zresztą, czas ma tutaj zupełnie inne znaczenie niż w kontynentalnej Europie – z zimą, która rozciąga się na ogromną część roku.

Koniecznie trzeba też udać się do stolicy kraju, Oslo, któremu udało się unikać zniszczeń wojennych przez wiele wieków. Jest to miasto absolutnie wyjątkowe, w którym szczątki pradawnych lasów wciąż wżynają się głęboko w obszary zamieszkane przez ludzi. Może uda się pokłonić królowi, który bardzo lubi pokazywać się publicznie i często porusza się po kraju zupełnie otwarcie. I koniecznie wybrać się w przybrzeżny rejs starym statkiem wikingów. Wiele takich łupin kołysze się obecnie u wybrzeży Norwegii.

Norwegia, choć położona gdzieś na skraju Europy, nie oparła się globalizacji, co bardzo dobrze odzwierciedla jej kuchnia. Do tego mało żyznego kraju dotarły już takie wynalazki, jak pizza czy wszelkie rodzaje makaronów, choć oryginalna kuchnia norweska wolna była od tego typu potraw. Była to wina przede wszystkim niewielkiej ilości gruntów uprawnych i wielkich trudności, jakie napotyka tutaj hodowla zbóż. Stąd wszelkie potrawy mączne uchodziły w Norwegii przez lata za rarytas i niezwykle rzadko gościły na norweskich stołach. W czasach współczesnych sytuacja zmienia się pod tym względem coraz bardziej, choć wciąż jeszcze pieczywo i makarony nie wpisują się w codzienny jadłospis Norwegów. Potomkowie wikingów dużo bardziej cenią sobie mięsa i ryby, którymi żywili się przez wieki ich przodkowie. Do dziś zresztą łosoś w większości sklepów norweskich kosztuje mniej niż bochenek chleba, choć nam może być trudno w to uwierzyć. Jadane przez Norwegów owoce, to przede wszystkim ubogie roślinki, które są w stanie egzystować jedynie w południowej części kraju. Jednym z przysmaków jest natomiast „rakfisk”. Przyrządzenie tej potrawy wymaga czasu – jej głównym składnikiem jest bowiem surowy pstrąg, który przed zjedzeniem fermentuje przez dwa-trzy miesiące.