Polska okrzyżowana czy ukrzyżowana?

Nie wiem jak Ciebie, Drogi Czytelniku, ale mnie osobiście śmieszą inicjatywy spod znaku „Dzień bez“. Podsuwano już nam „Dzień bez papierosa“, „Dzień bez Facebooka“ czy „Dzień bez Smoleńska“.

W takie dni mieliśmy pójść po rozum do głowy i porzucić zgubne dla siebie… no właśnie, co? Myślę, że tak jak niewykonalny okazał się przypadek smoleński, tak samo nierealny zdaje się być „Dzień bez krzyża“ (czytaj: dyskusji o nim). A dlaczego? Bo dostajemy coraz to nowe podniety do „Dnia z krzyżem“: najpierw pewien znany ksiądz dostał oficjalny zakaz publicznych wystąpień, gdy zaznaczył m.in., że „nie na walce o krzyż w Sejmie polega piękno Ewangelii“. Potem, pewien radny z Gorzowa złożył wniosek o skończenie ze stawianiem krzyży w miejscach wypadków. Według niego, ich mnogość „rozprasza kierowców“. Poza tym, pobocza „nie są godnym na nie miejscem, bo np. obsikują je psy i koty“. Zaraz, zaraz! A to polskim psom i kotom nagle odechciewa się sikać akurat na cmentarzu? Albo czy migający golizną billboard lub gąszcz przydrożnych reklam nie rozprasza? Krzyże i kapliczki na rozstajach dróg są częścią naszego krajobrazu, więc jak nie zrozumieć rodaka-patrioty, który w zmianie krajobrazu widzi próbę zmiany kultury, ba – historii swej Ojczyzny? Co zaś do księdza – banity, to również ciężko go bronić – jakaż bowiem szanująca się organizacja pozwoli sobie na wyłamywanie się swych członków? Jedność ponad wszystko! Co innego, gdyby nie o tę jedność w takim członkostwie się rozchodziło… Jednak nasza Tradycja każe nie tyle ruszać głową, co nogami w coniedzielnym rytuale. Skoro zaś rytuał, to i amulety, talizmany, symbole… Może więc dlatego o symbolice wiary wielu potrafi szczekać na lewo i prawo, a o jej zasadach ani się nie zająkną. Temat jest tym trudniejszy, gdyż psy Pawłowa śliniły się na znak świetlny, a Polska ślini się i na znak krzyża, i na jego brak. Pawłow z nami miałby pieskie życie… Ale stop! A gdyby tak, zanim wytoczymy swoją pianę, sprawdzić czy o czczeniu krzyża ma coś do powiedzenia ten, który na nim zawisł? Innymi słowy: czy ktoś dzisiaj jeszcze wie o Drugim „zaginionym“ Przykazaniu z Dekalogu i dlaczego wersja z Katechizmu różni się od tej z Biblii? Może by tak od odrobienia tej pracy domowej zacząć odgruzowywanie całego tematu?
Ale nie – my zdajemy się preferować rozwiązania doraźne, co argumentujemy tym, że Ojczyzna jest w pilnej potrzebie. Acha. Skoro więc tak, oto kilka moich „doraźnych“ propozycji: przede wszystkim, nadal zasadzajmy krzyże na poboczach swoim bliskim, ale „opozycji“ pozwólmy zasadzać ich bliskim: gwiazdy Dawida, szturmówki lub np. grządki pomidorów. Kto jak chce; w imię chrześcijańskiej tolerancji. Po drugie, wnieśmy poprawkę do Kodeksu Drogowego, w myśl której bagażnik każdego pojazdu powinien zawierać – obok obowiązkowej gaśnicy, apteczki i trójkąta – znormalizowanych rozmiarów krzyżyk, standardowych rozmiarów sierp i młot, no i sadzonki (w ostateczności nasiona) pomidorów. Nie wiem tylko co ustawiać zamiast tradycyjnego znaku z liczbą „30“ w czerwonym kółku, skoro ten symbol jest dla niektórych niewystarczająco ostrzegawczy – 30 sztuk krzyży, ostrzegawczo fosforyzujących po zmroku? Albo prościej: póki co, podziwiajmy tę nie-boską komedię odgrywaną nad Wisłą oraz wybaczmy niektórym rodakom ich chroniczną skłonność do mylenia boskości z polskością. I amen, czyli niech tak się stanie.

Jacek Wąsowicz