Osiem dużych gór w twoim zasięgu

Mierzysz wysoko, ale nie jesteś jeszcze alpinistą? Zacznij od jednej z nich!

 

Japonia, 3776 m n.p.m.

Ten wulkan to pojedynczy szczyt wznoszący się na niemal 4 tys. metrów, który góruje nad stolicą Japonii. Jest jedną z najbardziej obleganych gór świata. Wspinaczka najpopularniejszą trasą Kawaguchiko to wspaniały wstęp do wysokich gór, pozwalający poczuć na własnej skórze, ile energii trzeba poświęcić na wspinanie na takie wysokości, ale bez trudnych technicznie miejsc. Dobrze przygotowany szlak zaczyna się na wysokości 2300 m i ciągnie aż na szczyt. Osoba w dobrej kondycji powinna wejść i zejść po nim w osiem godzin. Oficjalny sezon trwa od 1 lipca do 31 sierpnia.

 

USA, 4302 m n.p.m.

Jeśli już dotrzesz na ten szczyt i nie chce Ci się z niego schodzić, zawsze możesz wrócić na dół kolejką lub zabrać się autostopem z turystami, którzy od drugiej strony wjechali na górę samochodami. Szlak na szczyt ciągnie się przez 21 km i wchodzi się nim 2250 m w górę. Wybierając się tam, można wspaniale spędzić dzień i poczuć smak wspinaczki w wysokich górach.

 

Włochy, 3225 m n.p.m.

Trochę bliżej nas… Jedna z trzech gór masywu Tofan w Dolomitach oferuje szlak o przewyższeniu 1200 m z elementem wspinaczki po gołych skałach. Znajduje się tam najdłuższa, ale nie najtrudniejsza via ferrata (czyli żelazna droga, niekiedy zwana żelazną percią) we Włoszech. Jest to ubezpieczony fragment szlaku turystycznego na skale, wymagający jedynie uprzęży i lonży do asekuracji. To system drabin i stalowych lin, do których wpinamy się na wypadek upadku. Zwykle wejście na szczyt góry zajmuje pięć godzin. Z tego cztery trzeba poświęcić na via ferratę.

 

USA, 3426 m n.p.m.

Północny zachód USA, to dobre miejsce, aby zdobyć doświadczenie. Są tam pokryte śniegiem i lodem szczyty, których pokonanie wymaga umiejętności, takich jak na ośmiotysięcznikach, ale sprawdzić się w nich można na mniejszej wysokości. Mount Hood to odpowiedni szczyt dla wspinaczy, którzy dopiero wprawiają się w używaniu raków i czekanów. Najczęściej wybierana jest droga południowa. Zaczyna się w schronisku Timberline Lodge. Jest uczęszczana od kwietnia do czerwca.

 

Szwajcaria, 4164 m n.p.m.

Jego zachodni wierzchołek jest uważany za najczęściej zdobywany alpejski czterotysięcznik. Zawdzięcza to kolejce linowej, którą możemy wjechać na Klein Matterhorn na 3883 m. To ledwie 300 m niżej od szczytu Breithorn. Z tego miejsca, na szczyt wchodzi się zaśnieżoną, często też oblodzoną przełęczą o nachyleniu 35 stopni. Raki i czekan raczej powinny znaleźć się na naszym wyposażeniu. To krótkie wejście, ale śnieg i wysokość powyżej czterech tysięcy będą dobrą lekcją dla początkujących alpinistów.

 

Tanzania, 5895 m n.p.m.

To najwyższa góra Afryki i zarazem jeden z najwyższych samotnych masywów świata, wulkan wznoszący się na niemal sześć tysięcy metrów. Wysokość to największe wyzwanie, jakie wiąże się ze wspinaczką tam – przystosowanie do niższej gęstości powietrza. Wszystkie trasy na Kilimandżaro wymagają pomocy miejscowego przewodnika, ale nie wykraczają poza maszerowanie po szlaku. Większość przewodników zabiera grupy z wysokości ok. 1800 m na szczyt podczas pięcio- lub sześciodniowej wspinaczki, zapewniając po drodze aklimatyzację. Kilimandżaro pozwoli przyszłym himalaistom sprawdzić, jak ich ciało reaguje na duże wysokości, bez narażania się na wielkie ryzyko, jakie stwarzają lawiny, czy wielkie przepaści.

 

Meksyk, 5636 m n.p.m.

Wspinaczka na najwyższą górę Meksyku daje doświadczenie w radzeniu sobie na ośnieżonym szczycie. Tamtejszy lodowiec nie jest bardzo groźny, ale za to wysokość tej góry jest imponująca. Na większość organizowanych w tym rejonie wypraw składa się wspinaczka na kilka mniejszych szczytów w celu aklimatyzacji. Dopiero potem atakujemy Orizabę, co zajmuje jeden lub dwa dni. Tradycyjnie wybierany szlak zaczyna się w schronisku Piedra Grande, z którego ruszamy na lodowiec Jamapa na wysokości 5000 m. Stamtąd czeka nas podchodzenie pod szczyt po śniegu i lodzie, trasą nachyloną pod kątem 40 stopni. Śmiało można rozważać możliwość wypraw skitourowych na tę górę.

 

Nepal, 6189 m n.p.m.

Czasami nazywany jest najłatwiejszym sześciotysięcznikiem na ziemi. To najpopularniejszy szczyt w Nepalu. Jest jednak osiągalny dla wspinaczy z pewnym doświadczeniem. To nie jest spacer pod górę. Wymaga wstawania o drugiej lub trzeciej nad ranem. Nie obędzie się bez raków, czekanów i lin. Wielu wybiera jednodniową 1000-metrową wspinaczkę jednego dnia, ale istnieje także opcja dwudniowa. Wielu przewodników oferuje trekking do obozu pod Mont Everestem w ramach aklimatyzacji. To mogą być nasze pierwsze kroki w Himalajach.