Międzynarodowy Dzień (gestów wobec) Kobiet

My, Polscy mężczyźni, słyniemy z tego w świecie, że jesteśmy niedoścignieni w swej szarmanckości. Żeby nie być zaś gołosłownymi, szarmanckość tę podkreślamy niezmiennym przywiązaniem do Dnia Kobiet. A co na to same kobiety?

Czegóż to my nie robimy dla pań, i to nie tylko od święta, a na co dzień? Otóż zrobimy bardzo wiele i nasze damy dobrze o tym wiedzą: przepuścimy je pierwsze przez drzwi, pocałujemy je w dłoń, podamy palto, o kwiatach już nie wspomnę. Co bardziej brawurowe osobniki ustąpią nawet miejsca w autobusie.

Nie to co jakieś lalusiowate i samolubne Anglosasy, które ani to przez drzwi nie przepuszczą, ani nic, a całowania w rękę brzydzą się tak, że jeszcze Angielki do tego zrażą, że niby to niehigieniczne i w ogóle. Jakże jednak nieczułymi na naszą słabość okazują się nasze panie! Jakżesz one niewdzięczne!

Oto Ty po dżentelmeńsku przepuszczasz taką w drzwiach lub na schodach, a ona wnet podejrzewa Cię, żeś obleśny i niepostrzeżenie chcesz się do woli napatrzeć na jej zadnie wdzięki. Całujesz w rączkę – ona już w tym upatruje pretekst do zbliżenia, a wręcz do fizycznej napaści na przyczółek jej seksualności.

Albo to niewinne podanie palta: Ty usłużnie nadstawiasz poły kubraczka, a ta już knuje, jakby tu się wywinąć od podania obiadu, kapci, gazety i piwka. No i gdzie tu sprawiedliwość? Jak tu w ogóle żyć w świecie, gdzie postępująca emancypacja każe jednej z drugą rzucać się w wir kariery, bezpardonowo bić się z życzliwymi jej panami o posady kierownicze, a i jeszcze podnosić larum gdy któraś pani Kierownica dostanie trochę mniej od Kierownika!?

Ale nie to najgorsze. Te wampirzyce śmią jeszcze twierdzić, iż nasza szarmanckość to tylko gesty! A teraz już zupełnie na poważnie, Drogi Czytelniku: czy rzeczywiście sądzisz, iż osławione Święto Kobiet to tak naprawdę coś więcej niż pretekst dla nas, facetów, do napicia się wódki? A kto nie lubi pić, szczególnie gdy pije się na rachunek gospodyni…?

Coś w tym naszym społecznym rytuale musi być nie tak, skoro której Polki nie spytałem w czym nasza męska szarmanckość się objawia, żadna z nich nie umiała przytoczyć innego przykładu niż wymienione już powyżej, oklepane zachowania. A tak poza tym – pytają – czy nie ma już nic bardziej praktycznego?

„I co mi z tego, że w drzwiach pójdę jako pierwsza dama, gdy w środku mogę być potraktowana jak ostatnia zdzira”? – mówią. – „To już wolę gdy na mieście puszczą mnie pierwszą na przejściu dla pieszych”.

Cóż więc się okazuje, Drodzy Panowie? Czyżby naszym damom zależało jednak na czymś innym niż jednorazowych gestach, wymuszonych tradycją przypadkowej daty? Nie wiem jak Ty, ale ja na tym kończę i czym prędzej lecę dowiedzieć się prawdy. Może nawet całej.

Jacek Wąsowicz