Lista Sendlerowej

 

„Usłyszałem tę historię rok temu, ponieważ Irena Sendlerowa została nominowana do Nagrody Nobla. Przegrała. Z Alem Gorem i z jego filmem o pokazywaniu slajdów. Wczoraj umarła. To haniebne, że nie dostała tej nagrody. Jestem jednak pewien, że gdyby zapytać o to Irenę, to martwiłaby się o zupełnie inne rzeczy. Teraz odbiera prawdziwe nagrody. Dobranoc Ireno”. Tę gorzką wypowiedź usłyszeli widzowie jednej z amerykańskich stacji telewizyjnych 5 maja 2008 roku, a jej autorem był prezenter wiadomości, który otrzymał informację o śmierci Ireny Sendlerowej. Dodajmy, że jedna z największych bohaterek czasu II wojny światowej była nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla dwukrotnie i ani razu jej kandydatura nie znalazła uznania w oczach noblowskiej kapituły.

 

Irenę Sendler często nazywano „polskim Schindlerem”. Takiemu określeniu sprzeciwiła się Lili Pohlman z Centrum Kultury Żydowskiej mówiąc, że nie powinno się porównywać Ireny Sendlerowej do Schindlera, ponieważ Sendlerowa ryzykowała życiem, a Schindlerowi, przy całym szacunku dla jego zasług w ratowaniu Żydów, groził jedynie front wschodni. Polce natomiast wyłącznie śmierć.

 

Podczas wieczoru poświęconego Irenie Sendlerowej pokazano film Michała Nekandy-Trepki, pt. „Łyżeczka życia”. Dokument przedstawia m.in. historię Elżbiety Ficowskiej, którą Irena Sendlerowa zabrała od rodziców, gdy ta miała dopiero sześć miesięcy. Elżbieta Ficowska, żona nieżyjącego już Jerzego Ficowskiego, znanego poety, eseisty i krytyka, badacza literatury, została przewieziona przez granicę getta warszawskiego na wozie pomiędzy cegłami, a jej jedynym „dokumentem tożsamości” była tytułowa łyżeczka z wygrawerowanym imieniem i datą urodzenia.

 

Podczas okupacji Irena Sendlerowa była pracownikiem Wydziału Opieki Społecznej Zarządu Miasta Warszawy. Wydział ten zajmował się zwalczaniem chorób zakaźnych w mieście. Sendlerowa jako pracownica wydziału, dzięki przepustkom miała możliwość swobodnego poruszania się po mieście i tym samym po getcie. Kiedy znana już była decyzja Himmlera o likwidacji getta, Irena Sendlerowa zdecydowała, że uratuje z getta tylu mieszkańców ilu się da, a przede wszystkim dzieci. W tym samym czasie powstała Rada Pomocy Żydom – „Żegota”. Irenie Sendlerowej powierzono funkcję kierownika referatu dziecięcego w tej radzie. Zajmowała się tam przede wszystkim przerzucaniem dzieci poza teren getta i wynajdywaniem im miejsca bezpiecznego pobytu w rodzinach lub przyklasztornych zakładach dla sierot. W październiku 1943 roku Irena Sendlerowa została aresztowana, jednak tuż przed egzekucją, dzięki akcji przygotowanej przez AK, Sendlerową udało się wyciągnąć z rąk gestapo.

W uznaniu zasług Ireny Sendlerowej Instytut Yad Vashem w Jerozolimie uhonorował ją w 1965 r. medalem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata”.

Z 500 tysięcy żydowskich dzieci przy życiu pozostało tylko 5 tysięcy, z tego połowa przeżyła dzięki Irenie Sendlerowej.

Każdy powinien zapamiętać dwie zasady wpojone tej wielkiej Polce przez jej ojca, który mawiał: „Pamiętaj, ludzie dzielą się na dobrych i złych, nieważne jakiej są rasy i wyznania”. I zasada druga: „Gdy ktoś tonie, podaj mu rękę”.