Język grzeczny, niekoniecznie pożądany

Każdy z nas musi codziennie stykać się z urzędnikami, sprzedawcami, doradcami. Pierwszą rzeczą, jaka rzuca nam się w oczy przy takich spotkaniach, to obowiązkowy uśmiech na twarzy. Najważniejsze jest pierwsze wrażenie, bo musi ono być zdecydowanie pozytywne.

 

O ile uśmiechnięta twarz budzi u nas zaufanie (wiadomo nikt nie chce być obsługiwany przez ponuraka), to już konwersacja z urzędnikiem, sprzedawcą, doradcą to wrażenie skutecznie zaciera. Dlaczego? Bo dla wiekszości Anglików, którzy nas obsługują jesteśmy dearling, flower, love, honey itp.

 

To zbytnie spoufalanie się nie każdemu się podoba i powoduje, że człowiek po kilku minutach chętnie odpowiedziałby: „Nie jestem twoje kochanie do cholery. Anglicy jednak jakby tego nie dostrzegali, bo przecież to takie miłe, takie przyjacielskie. W wielu przypadkach wystarczyło by „mister” lub „mistress” i człowiek byłby zadowolony, bo to oznaka szacunku.

 

 

W większości sklepów jesteśmy atakowani  przez miłych sprzedawców, którzy juz od progu oferują nam swoją pomoc: „Are you ok? How can I help you?” – słyszymy na dzień dobry. Człowiek jeszcze nie zdąży się rozejrzeć, a już ma na plecach uśmiechniętego subiekta. Nie daj Boże, gdy rozglądamy się za długo, bo wtedy możemy być pewni, że usłużny Pan czy Pani zacznie zachwalać nam produkt, na którym to zawiesiliśmy swoje klienckie oko. Czasem potrzeba jednak odrobiny prywatności i miłe zakupy ze sprzedawcą na plecach juz miłymi być przestają. 

 

 

Na koniec zostawiłem agrument najlepiej przemawiający do emigracyjnych małżeństw. To przypadek, jaki przydarzył się mi, kiedy chciałem wraz z żoną wysłać paczkę za pomocą polskiej firmy kurierskiej.

 

Pan od przesyłek (podejrzewam właściciel) rozmawiając z moją żoną po minucie rozmowy przeszedł z moją połowicą na Ty (choć ne przypominam sobie, by wypiła z nim brudzia), po następnych dwóch spoufalał się jeszcze bardziej i zacząć mówić „kochanie”. Słuchałem tego, bo żona włączyła opcję głośnomówiącą na telefonie, i o mało mnie szlag nie trafił. Jakiś burak będzie mi do żony kochaniował. No ale przecież on taki miły, taki grzeczny. Szanowni czytelnicy i czytelniczki, co Wy byście zrobili w takiej sytuacji? Czy uważalibyście to za objaw dobrego wychowania, czy raczej za jego brak?

 

W kontaktach zawodowych czasami wystarczy odrobina szacunku dla drugiego człowieka, przesada nigdy nie jest dobra. Zarówno niegrzecznym być jest źle, ale i za grzecznym też nie jest dobrze, dlatego nie zakończę tego felietonu zwrotami: czcigodni czytelnicy, najwspanialsi emigranci, kwiecie inteligencji na uchodźstwie. Ja po prostu napiszę: Jeśli przeczytacie Państwo ten felieton i choć w części podzielicie moje zdanie, będzie mi bardzo miło.

 

Cezary Niewadzisz