“Jak obrazić szczura” (cz. 79)

Tymczasem Assif ciągle miał nadzieję, że szczur jednak nadal mieszka w kuchni. Jego nadzieja nie wynikała z miłości do zwierząt, lecz z tego, że chciał zobaczyć przyklejonego gryzonia. Wyjaśnił przy okazji, że jak się już przyklei, wtedy wystawi go na zewnątrz. Minęło jeszcze kilka dni, ale na pułapce nie było żadnych śladów działalności intruza, więc uznaliśmy, że jednak nas opuścił.

 

Nie pozostało mi nic innego jak wyjaśnić jemu i kolejkowiczom przyczyny incydentu. Na dowód, że chodziło jedynie o oczyszczenie płaszcza, pokazałem pozostałe nitki na odzieniu i posiłkując się językiem migowym wskazałem brodaczowi, co mną kierowało. Brodacz, o dziwo, przyjął moje wyjaśnienie i nawet się uśmiechnął. To samo uczyniły jego towarzyszki, a dwie z nich rzuciły się zbierać nitki z płaszcza ofiary mojego molestowania.

 

 

Węgrzy, którzy od niespełna trzech tygodni są moimi sąsiadami – mieszkają za ścianą – to ludzie dość dziwni. Młodzi, na oko 20-25 lat. Para, ale dziwna. Nie mówią np. „dzień dobry”, więc pozostali lokatorzy przestali się z nimi witać. Ja natomiast, zaintrygowany ich zachowaniem, powtarzam ów grzecznościowy zwrot po kilka razy i zdarza się, że któreś z nich odburknie mi wreszcie coś w rodzaju „bry”. Dziewczyna jest bardzo zgrabna i ładna, uroda niewyzywająca, lecz subtelna, do tego gustownie i z duchem współcześnie obowiązującej mody ubrana. Facet z kolei szczupły, dość wysoki, ale jego powierzchowność i ubiór kojarzą się z epoką wczesnego Gierka. No, ale nie szata zdobi człowieka, lecz to, co – jak mawiają niektórzy – człowiek ma pod szatą. Dziewczyna sprawia wrażenie wystraszonej. Kiedy skądś wraca, szybko przemyka się do swojego pokoju. Gdy ją mijam, opuszcza głowę. Początkowo myślałem, że jestem tak porażająco przystojny, ale skojarzyłem sobie, że koleżanki w pracy czy kobiety na ulicy nie reagują w ten sposób, a przecież nie są ociemniałe. Ten facet też się przemyka, tyle że na jego twarzy nad przestrachem góruje bezczelność, ale to może być już nadinterpretacja z mojej strony. Dziwna to para. Dziwna, ponieważ ani razu nie słyszałem odgłosów jakie wydają pary, gdy zostają w sytuacji sam na sam. Nie, wcale nie muszę podsłuchiwać – ściana jest cienka i przez to bardzo akustyczna, słychać każde pociągnięcie nosem, ciche chrząknięcie, tym bardziej słyszałbym więc „coś takiego”. Zauważyłem też, że prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiają. Zresztą nie wiem, może są oziębli albo zmęczeni. W sumie do zmęczenia to mają prawo – pracują prawie na okrągło, ale chyba w różnych miejscach, bo nie wychodzą razem do pracy. Wracają bardzo późno, zazwyczaj przed północą, a nierzadko po. Dziewczyna w trakcie dnia pojawia się dwukrotnie, więc pewnie pracuje dość blisko. Z drugiej strony to dobrze, że nie dochodzi do zażyłości sąsiedzkiej – zbytnia fraternizacja z lokatorami odbywa się zawsze kosztem prywatności – ktoś chce pogadać, ktoś pożyczyć sól i przy okazji pogadać albo się napić i też pogadać. Pozytywnie odbieram fakt, że nie trzaskają drzwiami, nie drą się i nie puszcząją hip-hopów czy innego badziewia, w ogóle nic – że tak powiem – nie puszczają. I co ważne, zostawiają porządek w łazience, a ostatnio różnie z tym bywało. Może jestem za bardzo wścibski, ale inaczej być nie może, bo o czym bym wtedy pisał, nie chcąc zmyślać.