Życie w UK

Felieton: Czym się różni depresja od niestrawności czyli dlaczego nie umiemy sami się pocieszyć

Wiadomość o tym, że znany aktor – Robin Williams nie żyje, pojawiła się wczesnym rankiem. Koło południa znana była już przyczyna zgonu – samobójstwo. Wieczorem cały Internet huczał od plotek i spekulacji na temat motywów desperackiego kroku. Następnego dnia wszyscy już wiedzieli – komik przegrał walkę z depresją.

Felieton: Czym się różni depresja od niestrawności czyli dlaczego nie umiemy sami się pocieszyć

Komik z depresją – to jakiś żart, pomyślało zapewne wielu, przekopując się przez narastającą lawinowo stertę artykułów i wpisów, w których nazwisko Williamsa równie często, co z tytułami filmów, w których występował, łączone było z nazwą „choroby duszy”. Bo rzeczywiście, czytając wypowiedź Williamsa sprzed kilku lat, w której opisuje swoje zmagania z nękającymi go niepokojami, można odnieść wrażenie, że owszem, cierpi na chorobę psychiczną, ale bynajmniej nie jest to depresja – raczej rozdwojenie jaźni: „Cały czas walczę ze swoimi ‘demonami’. Gdzieś tam w głębi cały czas coś mi podpowiada: ‘Jesteś śmieciem, do niczego się nie nadajesz, słyszysz? Do niczego!’” – zwierzał się amerykańskiemu dziennikarzowi.

W tym momencie zapewne nie tylko ja pomyślałam: „No dobrze. Skoro Robin Williams – bohater filmowych poranków mojego dzieciństwa („Flubber”, „Jumanji”), który potem romantycznie („Buntownik z wyboru”) i intelektualnie („Stowarzyszenie umarłych poetów”) wprowadzał  mnie w dorosłość, za którego talent wielu zaprzedałoby duszę dowolnej sile nieczystej, i który, na domiar wszystkiego, miał pieniądze, kochającą żonę (a właściwie żony – trzy w ciągu kilkunastu lat) i gromadkę dzieci, mówi sam o sobie, że jest śmieciem, to co ja mam powiedzieć? Nie mam Oscara na koncie, prawdopodobnie nigdy nie dorobię się kilku milionów „lajków” na Facebooku, a dom na wzgórzach Beverly Hills mogę co najwyżej pooglądać w serialu dla młodzieży z lat 90’. Coś tu jest nie tak – znani, bogaci, utalentowani nie powinni być nieszczęśliwi, prawda? Jak tak im źle i niedobrze, to niech przez chwilę „pocisną się” z kilkoma innymi osobami w wynajmowanym mieszkaniu, wstaną parę razy na 5, przepracują 12 godzin – od razu się wyleczą z marudzenia. Tak sobie pomyślałam. A potem zaczęłam czytać na temat depresji.

Choruje na nią jedna na pięć osób, które codziennie mijacie na ulicy. Statystyka jest bezlitosna i nie bierze pod uwagę statusu materialnego – na depresję zapadają bogaci, biedni, niscy i wysocy, imigranci i rodzimi Brytyjczycy – każdy. Nie jest chorobą zakaźną, fakt, ale pojawia się równie niespodziewanie, co rozstrój żołądka.

Jaka jest więc miedzy tymi dwoma schorzeniami różnica? Zdaniem Jamiego Flexmana, dziennikarza HuffingtonPost – czysto praktyczna. Kiedy boli was brzuch, dzwonicie do pracy i bierzecie wolne. Albo idziecie do lekarza, który zaordynuje dietę i przepisze lekarstwo. Próbowaliście zadzwonić do szefa i powiedzieć, że nie możecie przyjść, bo macie depresję? No właśnie. Gdybyście dostatecznie szybko nie odsunęli słuchawki od ucha, wybuch śmiechu rozlegający się po drugiej stronie prawdopodobnie pozbawiłby was słuchu.

Ponad jedna trzecia osób cierpiących na depresję nie leczy się wcale. Pojęcie „depresja”, „depresyjny” są obecne w naszych codziennych rozmowach, ale może właśnie dlatego nikt nie traktuje ich poważnie. „Mam totalną depresję, nigdzie dzisiaj nie idę” – słyszę notorycznie, gdy dzwonię do przyjaciółki i usiłuję wyciągnąć ją na siłownię. Kiedy jednak wspominam o kinie, depresja znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Może więc leczenie „prawdziwej” depresji również jest takie proste? Wystarczy poklepać po plecach, zapewnić, że „wszystko jakoś się ułoży” i zapewnić o swoim nieustannym wsparciu? Niestety nie.

Depresja jest chorobą poważną, Nie jest chwilowym przygnębieniem spowodowanym bieżącymi wydarzeniami. To nie to uczucie, kiedy rzuci was chłopak czy dziewczyna i myślicie, że świat się wali. To również nie to uczucie, kiedy wracając z pracy macie ochotę usiąść na środku ulicy i zacząć płakać, bo „ta flądra” znowu obgaduje was za plecami. Jeśli jednak od kilku miesięcy czujecie, że nie jesteście wstanie wskazać ani jednej pozytywnej rzeczy, jaka spotkała was w życiu, kiedy czas spędzony z rodziną przyjaciółmi wydaje się stracony, kiedy nic nie jest w stanie zmusić was do działania – wtedy możecie mieć podejrzenia co do depresji. Bagatelizowanie problemu na nic się nie zda, nie obejdzie się również bez pomocy specjalisty.

O ile stwierdzenie, że „czyjaś śmierć na coś się przydała” jest dość okrutnym sposobem na nadanie jej jakiegokolwiek sensu, to w przypadku Robina Willamsa może mieć rację bytu. Jemu nie udało się wygrać walki z chorobą, ale to nie znaczy, że depresja jest nieuleczalna. Jednak aby wyleczyć, trzeba ją przede wszystkim zauważyć.

author-avatar

Przeczytaj również

Rekordowa liczba pasażerów na lotniskach w UK. Chaos na drogach i na koleiRekordowa liczba pasażerów na lotniskach w UK. Chaos na drogach i na koleiRejestracja w Holandii i uzyskanie numeru BSNRejestracja w Holandii i uzyskanie numeru BSNRząd UK wstrzyma się od dalszego podnoszenia płacy minimalnej?Rząd UK wstrzyma się od dalszego podnoszenia płacy minimalnej?Huragan Nelson uderzył w Dover. Odwołane i opóźnione promyHuragan Nelson uderzył w Dover. Odwołane i opóźnione promyNosowska w UK – ikona polskiej muzyka zagra koncerty w Londynie i ManchesterzeNosowska w UK – ikona polskiej muzyka zagra koncerty w Londynie i ManchesterzeEkopisanki – naturalne i domowe sposoby barwienia jajekEkopisanki – naturalne i domowe sposoby barwienia jajek
Obserwuj PolishExpress.co.uk na Google News, aby śledzić wiadomości z UK.Obserwuj