Dla szybkich i wściekłych

 

 

W ciągu ostatnich kilku lat popularność Formuły 1 wśród Polaków ogromnie wzrosła. Wszystko za sprawą znakomitych wyników Roberta Kubicy, który z impetem wdarł się do elitarnego grona najlepszych kierowców świata. Zanim jednak usiadł za kierownicą bolidu BMW, przez wiele lat trenował na gokartach, które dla niemal każdego zawodnika F1 były naturalnym wstępem do poważnych wyścigów. W ten sam sposób swoją karierę zaczynali m.in. Schumacher, Alonso i Hamilton. Robert Kubica rozpoczął treningi w wieku zaledwie czterech lat, by mając ich 10 zdobyć aż sześć trofeów. Decydując się na jazdę na gokartach w późniejszym wieku nie mamy co prawda szans na wystartowanie w F1, ale przynajmniej możemy poczuć się przez chwilę, jak prawdziwi zawodnicy rajdowi.

 

Gokart to niewielki, nieskomplikowany czterokołowy pojazd, używany głównie na torach kartingowych. Profesjonalne gokarty mają pojemność od 60 do 125 cm sześciennych i równocześnie bardzo niewielką wagę, potrafią więc rozpędzić się nawet do 260 kilometrów na godzinę, chociaż amatorskie zwykle nie przekraczają 80 km/h. To i tak bardzo dużo, biorąc pod uwagę, że gokarty nie mają mechanizmu różnicowego, a więc ich koła kręcą się na zakrętach z taką samą prędkością, co podczas jazdy na wprost. To z kolei powoduje, że siły nacisku na kierowcę są podczas zakrętów bardzo duże, a zawodnicy muszą używać specjalnych kamizelek chroniących klatkę piersiową przed urazami.

Gokarty powstały w Stanach Zjednoczonych w latach 60. ubiegłego stulecia i bardzo szybko znalazły zwolenników w Europie. W Wielkiej Brytanii regularnie organizowane są wyścigi kartingowe, przygotowywane przez National Schools Karting Association (NSKA). Zawodowy trening można rozpocząć już w wieku 7-8 lat. Status seniora osiąga się mając 15-16 lat i wtedy zawodnicy zwykle zaczynają przechodzić do bardziej zaawansowanych dyscyplin motorowych. Gokarty nie są bynajmniej zarezerwowane dla młodych osób. Umiejętności zdobyte na torze, takie jak refleks, precyzyjna kontrola pojazdu, jazda „koło w koło” z innym gokartem i opanowanie sprzętu na zakrętach przydadzą się każdemu kierowcy.

Zawody kartingowe obejmują sprint na dystansie od 400 do 1600 metrów, wyścigi wytrzymałościowe (od 30 minut do 24 godzin). Najdłuższy z nich, całodobowy wyścig kartingowy rozgrywany jest w Le Mans, na słynnym torze samochodowym goszczącym każdego roku zawodników znanego 24-godzinnego rajdu. Rajdowcy w Wielkiej Brytanii klasyfikowani są też na poziomie krajowym i biorą udział w mistrzostwach Champion 1, organizowanych przez NSKA.

 

Tory kartingowe budowane są zarówno na świeżym powietrzu, jak i w pomieszczeniach zamkniętych. W Londynie dostępne są oba rozwiązania, choć w tej chwili tor przy King’s Cross jest tymczasowo zamknięty z powodu remontu. Wciąż działa jednak 650-metrowy tor na świeżym powietrzu przy Mile End (pomiędzy City i Canary Wharf). Gokarty pędzą tu z prędkością 50 mil na godzinę, a wypróbować mogą je wszyscy, nawet nie posiadając prawa jazdy. Jedyne o czym trzeba pamiętać, to wcześniejsza rejestracja (patrz: ramka) oraz pewne dodatkowe ograniczenie – kierowcy nie mogą mieć mniej niż 152 cm wzrostu, mogą za to mieć mniej niż 18 lat. Za 16 okrążeń zapłacimy tu 20 funtów. Możemy też pościgać się w grupie, zarówno w stylu wytrzymałościowym jak i grand prix. To świetne rozwiązanie na szczególną okazję (np. wieczór kawalerski) lub na imprezę firmową. Wynajęcie toru kosztuje 65 funtów od osoby, jeśli ściga się od 10 do 30 kierowców, choć ścigać może się ich nawet stu lub więcej, wtedy koszt spada do 50 funtów za osobę. W cenę wliczony jest cały sprzęt, ubezpieczenie oraz pamiątkowe nagrody i ceremonia ich wręczenia.

 

 

 

Szczegółowe informacje na temat rezerwacji toru lub poszczególnych godzin znajdziesz na stronie poświęconej gokartom w Londynie – gokartinglondon.co.uk. Informacje na temat oficjalnych wyścigów gokartowych znajdziesz na stronie NSKA – natska.co.uk.