Brytyjska igrzyskomania

Zawody w Pekinie przyniosły nie tylko wielki sukces brytyjskich sportowców, ale i wybuch narodowej dumy oraz ogólnokrajową obsesję wokół Londynu 2012.

Igrzyska superludzi >>

Igrzyska po pekińsku >>

W Londynie jest „parcie na olimpiadę”. Borys Johnson (burmistrz miasta) chce w 2012 roku przebić za wszelką cenę Chińczyków. Zapowiedział, że na ten cel chętnie wyda „dziesiątki milionów funtów” i już szuka dodatkowych funduszy. Jeżeli jego partia (Konserwatyści) wygra kolejne wybory (odbędą się najpóźniej w 2010 roku), wydatki budżetowe na sport powiększą się z obecnych 205 milionów funtów rocznie o kolejne 47 milionów. Konserwatyści chcą także, by część dochodów (blisko 12 milionów funtów rocznie) z loterii narodowej było przeznaczanych na ten właśnie cel. Entuzjazm wokół następnych igrzysk ogarnął nie tylko polityków, ale całe rzesze brytyjskiego społeczeństwa, zwłaszcza – jak pokazuje najnowsza ankieta zlecona przez „The Guardian” – ludzi młodych, w wieku od 25 do 34 lat.

Euforia nad Tamizą

W chińskiej stolicy Brytyjczycy święcili dawno niewidziane triumfy. W klasyfikacji medalowej znaleźli się na czwartym miejscu – tuż za „wielką trójką”, czyli Chinami, USA i Rosją. Pokonali nawet swego tradycyjnego rywala – Australię – choć ten ambitny cel („bycie przed Australią”) stawiali sobie na rok 2012. Jeszcze w 1996 r. w Atlancie, dystans, który dzielił ich od Australii był drastyczny: ta była wówczas siódma, a Brytania trzydziesta szósta. W 2000 roku w Sydney Brytyjczycy byli na dziesiątym miejscu, a Australijczycy na czwartym. Identycznym wynikiem medalowym zakończyły się zawody olimpijskie w Atenach w 2004. Po zawodach w Pekinie Brytyjczycy po raz pierwszy mogli się pozbyć australijskiego kompleksu. Zdobyli cały stos medali w lekkoatletyce, żeglarstwie, kolarstwie – w tym trzy złote kolarza Chrisa Hoya. To pierwszy taki wynik od stu lat!!! Brytania jest w euforii.

Wspólna drużyna?

Sukcesy w Pekinie obudziły w Brytyjczykach ducha sportowego, jak i narodowego. Trwa właśnie gorąca dyskusja o inwestowaniu w sport i przekonaniu całego narodu, by wziął się za jego uprawianie. Trwa też kłótnia o to, czy do eliminacji olimpijskich w piłce nożnej Brytyjczycy wystawią jedną drużynę piłkarską, czy jak dotychczas osobne – Anglii, Szkocji, Walii i Irlandii Północnej. Premier Gordon Brown i minister ds. sportu, Gerry Sutcliffe, są przekonani, że jedna drużyna to świetny pomysł. „Wyniki Team GB w Pekinie pokazały nam wszystkim jak wiele możemy osiągnąć jeśli jesteśmy zjednoczeni, a nie podzieleni. Trzeba być prawdziwym pesymistą, żeby teraz, po najbardziej spektakularnych wynikach w ciągu stulecia, sugerować by nasze narody („home nations”) rozdzieliły się i próbowały osiągnąć to w pojedynkę. Jakich dalszych dowodów potrzeba nam niż 47 medali – 19 z nich złotych – by pokazać jak wiele możemy zdziałać jako drużyna. Nie mam cienia wątpliwości, że moglibyśmy dodać do tego wyniku co najmniej dwa kolejne medale w 2012 roku – w piłce możnej mężczyzn i kobiet” – przekonywał na łamach dziennika „The Guardian” minister ds. sportu, ale głowa szkockiego rządu – Pierwszy Minister Szkocji Alex Salmond nazwał ten pomysł absurdalnym. Wtórował mu światowej sławy szkocki aktor Sean Connery. Odtwórca jednego z Bondów uważa, że Szkocja powinna mieć swoją własną drużynę olimpijską. Szkotom widać nie udzielił się brytyjski entuzjazm sportowy, wolą pielęgnować swój własny – szkocki.

Magda Qandil