„Bo Bóg tak chciał”

Wokół nas mamy postęp cywilizacyjny, rozwija się technologia, kwitnie polityczna poprawność – jednak świat kryminalny „cywilizować” się jakoś nie chce. Hej, a może wziąć go wreszcie za mordę i wyciąć w pień?

No i co, fajna wizja? Co byś wtedy zrobił? Jeśli się wahasz, podpowiem Ci co: czysto statystycznie rzecz biorąc… nie zrobiłbyś nic.

Jest zazwyczaj tak, iż w reakcji na zło człowiek poprzestaje na zbulwersowaniu się, ogranicza się do krytyki i pretensji wobec wszystkich i wszystkiego, ewentualnie ma tendencje do popadania w refleksyjne (i raczej bierne) stany ducha. Rzadko kiedy i mało kto bierze „swoje sprawy w swoje ręce”.

Ale przecież pytałem co byś zrobił gdybyś był decydentem, a więc coś zrobić byś musiał. I właśnie do podjęcia konkretnej decyzji (tyle że w skali mikro) przymuszony zostaje główny bohater „Sępa” – nowego polskiego thrillera (zresztą całkiem solidnego), który wszedł niedawno na ekrany wyspiarskich kin. Nie jestem jednak pewien czy grana przez Michała Żebrowskiego postać słusznie godzi się na postawienie jej pod tym murem.

Bo kto jest Panem życia i śmierci? Kto jest Sędzią tego świata? Czy może nim być człowiek – istota, która czasami nie umie rozwiązać problemu nawet we własnym domu, a co dopiero na swojej planecie? W „Sępie” jest taka scena, gdzie motocyklista powoduje kolizję, by doprowadzić do porwania (a następnie likwidacji) seryjnego gwałciciela. Gwałciciel zostaje „unieszkodliwiony”, wszyscy powinni się więc cieszyć.

Tyle że, jeśli chodzi o mnie, ja nie piszę się do grupy „Wszyscy”. Powstaje bowiem pytanie: czy – oszczędzając kogoś od gwałtu – mamy jednocześnie prawo skazać kogoś innego na pozornie mniejsze zło, bo „zaledwie” stratę materialną? Na ludzką logikę, horroru gwałtu z wygiętym kawałkiem blachy porównywać nie wolno. A jednak… Życia nie przewidzisz i może być tak, że nawet „niewinna” kolizja uruchomi serię tragicznych wydarzeń.

Znam przypadek, gdzie drobna stłuczka doprowadziła do straty pracy przez poszkodowanego, który ostatecznie – w desperacji – popełnił samobójstwo. Czy mamy więc prawo do likwidacji większego zła złem pozornie mniejszym? Jakby nie patrzeć, od zarania naszych dziejów poruszamy się po tym dylemacie jak po klatce bez wyjścia.

Wspomniałem wcześniej o ludzkich pretensjach. W powyższej kwestii, mamy zazwyczaj jednego tych pretensji adresata: „Boże, to niesprawiedliwe!” – krzyczymy w bezsilności naszego gniewu. Niestety, „zły Bóg” jest na tyle bezczelny, by stawiać nam warunki w stylu „miłuj bliźniego swego jak siebie samego”.

Nie rozumiem przeto tej części moich wierzących rodaków, którzy niby karmią się coniedzielnym chrześcijaństwem, lecz tak naprawdę woleliby wyznawać zasadę „oko za oko”. Ale nie rozumiem również ateistów, którzy przestali wierzyć, „bo Bóg jest niesprawiedliwy”.

Tylko jakim sposobem – pytam – niesprawiedliwy może być ktoś, kogo rzekomo nie ma? I tak oto objawia się ułomność wszelkich wymiarów sprawiedliwości, które ludzkość sobie kiedykolwiek zaserwowała. Bo jeśli karamy, karamy tylko dwie rzeczy: pieniądze oraz czas.

Wysokość grzywny oraz ilość lat do odsiadki – tylko tyle interesuje nasze sądy. A przecież zło pojawia się w głowie i sercu złoczyńcy. Kto mu więc do tych narządów zaglądnie? Kto mu je „naprawi”? Ewidentnie potrzebujemy chirurga-cudotwórcy.
 

Jacek Wąsowicz