Anoreksja – wróg naszych dzieci

W mediach coraz częściej pojawiają się informacje o kolejnych przypadkach anoreksji. Zaburzenia łaknienia dotykają coraz młodsze dzieci, zarówno dziewczynki jak i chłopców. Niejednokrotnie problem ten jest sygnalizowany w związku ze śmiercią danej osoby albo jej bardzo ciężkim stanem.

Dziecko w obliczu mediów >>

Samodzielne decyzje naszych dzieci >>

Dlatego tak ważne jest, abyśmy my rodzice zdali sobie sprawę jak duże zagrożenie dla zdrowia naszego dziecka mogą stanowić zaburzenia łaknienia.
Anoreksja określana jest jako jadłowstręt psychiczny. To zaburzenie odżywiania polegające na celowej utracie wagi przez osobę chorą. Dodatkowo, po utracie wagi dana osoba pragnie podtrzymać osiągnięte wyniki a nawet jeszcze tracić wagę. W anoreksji występuje zaburzony obraz własnego ciała, osoby dotknięte tą chorobą postrzegają często niejedzenie jako osiągnięcie celu. Główną cechą tej choroby jest dążenie do perfekcjonizmu.
Czasami w natłoku codziennych obowiązków nie dostrzegamy, że z naszym dzieckiem dzieje się coś złego. Tym bardziej, że osoby cierpiące na zaburzenia łaknienia potrafią ukrywać ten problem przez bardzo długi czas. Objawy jakie towarzyszą temu zaburzeniu, jak rozdrażnienie, utrata wagi, gotowanie posiłków dla innych czy też bardzo intensywne ćwiczenia fizyczne mylone mogą być z innymi i zrzucane na karb dojrzewania i burzy hormonalnej. Często zachowanie naszego dziecka wręcz zniechęca nas do rozmowy, powoduje reakcję negatywną, a jeżeli nawet zaczynamy rozmowę, emocję mogą doprowadzić do kłótni.
Dlatego, jeżeli zauważymy jakiekolwiek objawy, które nas zaniepokoją, chociażby to, że nasze dziecko nie chce jeść z nami lub mówi, że jadło, a traci na wadze, powinniśmy zareagować. Oczywiście powyższe sygnały nie zawsze muszą świadczyć o zaburzeniach łaknienia, ale warto być ostrożnym. Nic nie tracimy, a możemy zyskać bardzo wiele, zdrowie, a nawet życie naszego dziecka. Jeżeli nie wiemy jak zareagować, warto zwrócić się do specjalisty, możemy wybrać się tam sami bez naszego dziecka i na początek uzyskać informacje, które pozwolą nam na podjęcie pierwszych kroków. Z drugiej strony praktyczne i profesjonalne porady mogą pomóc nam w obserwacji naszego dziecka i wyciągnięciu odpowiednich wniosków.
Najważniejsze jest, abyśmy wiedzieli, co zrobić, jeżeli jesteśmy przekonani, że zmiany w zachowaniu naszego dziecka to wynik zaburzeń łaknienia. Po pierwsze nie starajmy się niczego osiągnąć siłą i krzykiem. Nie zmusimy naszego dziecka do jedzenia czy też leczenia, nawet jeżeli nakarmimy je na siłę będzie to tylko chwilowa i nieskuteczna pomoc. Najważniejsze jest to, aby nasze dziecko dostrzegło, że nie ma w nas wrogów a przyjaciół. Budujmy więc nić porozumienia na zasadzie zaufania, otoczmy nasze dziecko miłością i ciepłem. Chociaż czasem będzie nam trudno zrozumieć i ogarnąć to jak nasze dziecko samo może się tak krzywdzić, nie powinniśmy dać się ponieść emocjom. Ponieważ w takich przypadkach jest to najczęściej zły doradca i może doprowadzić do wypowiedzenia wielu słów, których będziemy potem żałować. Pamiętajmy, że my również powinniśmy zwrócić się po pomoc do specjalisty, ponieważ choroba dotyka nie tylko nasze dziecko, ale również nas i całą naszą rodzinę. Ta sytuacja może być też trudna dla rodzeństwa osoby chorej, ponieważ może ono zostać zepchnięte na dalszy plan. Rodzice często wychodzą z założenia, że skoro nie sprawiają żadnych problemów, to są w stanie poradzić sobie sami. Musimy więc pamiętać, że ważna jest pomoc choremu dziecku, ale nie można zapomnieć, że rodzeństwo też potrzebuje wsparcia w tej sytuacji i nie powinno zostać pozostawione samo sobie.
Nasze dzieci to nasz skarb, dbajmy o nie, rozmawiajmy z nimi. Rozmawiajmy, starając się słuchać, co na pewno zostanie przez nasze dzieci docenione. Jeżeli dostrzeżemy coś niepokojącego w zachowaniu naszego dziecka nie ignorujmy tego, a starajmy się dowiedzieć czegoś więcej. Zaburzenia łaknienia to obecnie choroba, która dotyka wielu młodych ludzi, jest ona bardzo niebezpieczna nie tylko ze względu na skutki, ale również ze względu na to, że jest podstępna i cicha.
Adriana Paszkiewicz, wychowawca, pedagog

Fot. Thinkstock

Dziecko w obliczu mediów >>

Samodzielne decyzje naszych dzieci >>

Miałeś wypadek? Możesz dostać odszkodowanie >>