60 funtów na godzinę

 

Dobrze zarobić, ale się nie narobić – któż z nas nie marzy o takiej pracy? Jeśli cecha zwana podejrzliwością uaktywnia się po przeczytaniu ogłoszenia oferującego np. 400 funtów za sześć godzin w tygodniu, to jest to objaw jak najbardziej prawidłowy.

Co jakiś czas próbujemy przestrzec czytelników przed oszustami żerującymi na naiwności, bezwzględnie wykorzystującymi przymusową sytuację, w której niejednemu emigrantowi przyszło się znaleźć. Opisywaliśmy już afery z fałszywymi pośrednikami pracy, mafią romską, która na podstawie wyłudzonych dokumentów zakłada konta w bankach, biorąc na nieświadome niczego ofiary sprzęt elektroniczny, telefony komórkowe, kredyty, a nawet zasiłki. Przedstawiliśmy również przypadki, jak oszukiwano ludzi dokonując rzekomej sprzedaży samochodu czy wynajmując mieszkania lub domy w dobrej dzielnicy za śmieszne pieniądze. Dziś kolejny patent oszustów i zapewne nie ostatni.

Wojciech Brzeziński przez pewien czas pozostawał bez pracy, nic więc dziwnego, że studiował ogłoszenia w gazetach i na portalach internetowych. I miał szczęście, bo znalazł. Nie było to zajęcie stałe, bo tylko na trzy tygodnie, ale pracy było mało, a pieniędzy dużo.

Mary Williams, bo tak się przedstawiła ogłoszeniodawczyni, napisała, że jest Amerykanką, że mieszka w USA i planuje przyjazd do Londynu. Zamierza spędzić tam trzy tygodnie i potrzebuje kierowcy z własnym samochodem, który by ją woził tu i ówdzie. Pan Wojciech przetarł oczy ze zdumienia, bo Amerykanka za niezbyt wyczerpującą pracę oferowała całkiem spore pieniądze, wychodziło na to, że za godzinę zarobi 66 funtów i tyle samo pensów. Nie był to niestety tzw. pełny wymiar, lecz tylko sześć godzin w tygodniu, ale i tak wychodziło 400 funtów na tydzień. Miał być do dyspozycji Amerykanki trzy razy w tygodniu, od godziny 16.00 do 18.00. Pan Wojciech wyraził zainteresowanie ofertą, co objawiło się w postaci maila do pani Williams. Odpisała jeszcze tego samego dnia, że chętnie go zatrudni i że wyśle mu czek na kwotę 2650 funtów, ale niech wcześniej poda swój adres. Pieniądze uzyskane z realizacji czeku ma wpłacić do banku Nat West na wskazane przez nią konto. Czek przyszedł po kilku dniach i Brzeziński poszedł do swojego banku. Co dziwne, jeszcze tego samego dnia 2650 funtów, na które opiewał czek, pojawiło się na jego koncie i można było tę kwotę podjąć nie czekając aż się czek „sklaruje” i wpłacić do Nat Westu na konto pani Williams, jak uzgodniono wcześniej. Następnego dnia do pana Wojciecha zadzwonił jakiś mężczyzna, jego angielski, z powodu silnego, cudzoziemskiego akcentu był trudno zrozumiały, ale po dłuższej wymianie zdań okazało się, że rozmówca pyta, czy pan Wojciech wpłacił już te 2650 funtów na konto w Nat Weście. Usłyszał w odpowiedzi, że nie. Wtedy tamten się zdenerwował i kazał mu to natychmiast uczynić. Ale pan Wojciech, za namową żony i kolegi, tego nie zrobił.

I dobrze się stało, ponieważ kilka dni później państwo Brzezińscy dowiedzieli się, że czek nie miał pokrycia. Gdyby nie poczekali, byliby ubożsi o 2650 funtów. Do rzekomej Mary Williams wysłali maila z informacją, że czek był bez pokrycia, ale mail wrócił, skrzynka już nie istniała, zniknęło też ogłoszenie.