120 powodów do radości

Polska ściana wschodnia: przemysłu brak, bezrobocie kosmiczne, bieda aż piszczy. Aż tu nagle, w szczerym polu, zagraniczny koncern stawia fabrykę – wszystko oczywiście po to, żeby „Polska rosła w siłę, a ludziom żyło się dostatniej”. Hip-hip, hurra…?

Pewien zagraniczny koncern rozpoczął niedawno rekrutację pracowników do swojego nowego zakładu w Lublinie. W firmie ma znaleźć zatrudnienie nawet 120 osób. Praca jest dostępna przy produkcji, na montażu, w działach jakości, informatycznym, handlowym oraz księgowości.

Oferowane etaty – co podkreślono – są w pełnym wymiarze godzin oraz na czas nieokreślony. Prezydent Lublina zaznaczył, że nowy inwestor to sukces polityki władz samorządowych. Spółka rozpoczęła działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej.
 

Powyższe wiadomości doniósł na specjalnie zwołanej konferencji prasowej dyrektor firmy, zaś wszystkie ważniejsze polskie media zaprezentowały je jako rewelację na skalę krajową. Bo poniekąd jest się czym cieszyć: w pewnych regionach kraju inwestycji ne widziano od lat, więc 120 pełnych etatów to zbawienie dla 120 bezrobotnych i ich 120 rodzin, zaś dla całej gminy to prawdziwe święto.

Niestety, w tych radosnych doniesieniach „zapomniano” wspomnieć, że owe 120 osób znajdzie pracę w zamian za wieloletnie wakacje podatkowe dla inwestora. Zapomniano też dodać, że w tym samym czasie padło w okolicy 120 nowych biznesów, przygniecionych horrendalnymi składkami ZUS.

Nie wspomniano również, że 120 już prosperujących biznesów „nie wytrzymało konkurencji”, a skoro jej nie wytrzymało, to znaczy, że na bruk poszli ludzie – i nie 120 ludzi, a raczej 1200. Zapomniano wreszcie wspomnieć o 120 000 autobusów pełnych rodaków (m.in. z takich miast jak Lublin), którzy w poszukiwaniu chleba i godności wyjechali za granicę.

Niejednego z nich przywiało zapewne do UK – bardzo „dziwnego” kraju, w którym skarbówka pozwala działać PRZED założeniem biznesu, a ZUS płaci się nie na emerytów, a na samego siebie. Nie oszukujmy się: kto zna Lublin ten wie, że w tym mieście są praktycznie tylko uczelnie i kościoły oraz… wielki, przepiękny budynek ZUS-u. Ale, ale – czy ja się czepiam?

A może użalam się nad losem tych, którzy „sami są sobie winni”, bo „gdyby dobrze pracowali, nie potrzebowaliby ani rządowego, ani niczyjego wsparcia”? Niestety, tu nie chodzi tylko o zwykłe poczucie sprawiedliwości, by polskiemu kapitałowi zaoferować przynajmniej takie same warunki startu jak „obcemu”.

Tu nawet nie chodzi o przyszywaną Polsce obraźliwą (choć coraz bardziej prawdziwą) łatkę „Bangladeszu Europy” – tu chodzi o spełnienie prostej zasady, by warunki startu dla przedsiębiorczych rodaków były REALNE.

Bo którego raczkującego przedsiębiorcę stać na miesięczne składki „czy się stoi, czy się leży” w wysokości 1000 zł? Przy dobrych wiatrach, ulga podatkowa to dwa lata – a co dalej?

Dalej to już chyba tylko przyjdzie liczyć, że zostanie się jednym z owych 120 „szczęściarzy”, którzy załapią się na 1200 zł do ręki u zachodniego fabrykanta. A potem dziwimy się czemu u nas taki rasizm, antysemityzm, nacjonalizm oraz inne niechlubne plony państwowej polityki podziałów i zamordyzmu.
 

Jacek Wąsowicz