Tutaj bije serce Bałkanów

 

 

Na tym terytorium od wieków toczyły się walki na tle etnicznym i religijnym. Aleksander Wielki sprawił, że granice imperium sięgały kiedyś od Półwyspu Bałkańskiego poprzez wyspy Morza Egejskiego, Egipt, Azję Mniejszą, Iran aż po Indie.

 

Macedonia, stanowiąca część dawnej Jugosławii, w 1991 roku uzyskała niepodległość. Uznanie niezawisłości przez inne kraje opóźniało się z powodu zastrzeżeń Grecji do używania przez Macedonię helleńskiej nazwy oraz symboli. Nad rzeką Wardar znajduje się największe miasto i stolica Macedonii,Skopje. Znaczna część centrum miasta to strefa spacerowa ze zbudowanym przez Turków w XV wieku przepięknym kamiennym mostem nad Warderem, łączącym starą i nową część miasta. Stanowi ono główny ośrodek gospodarczy i kulturalny oraz dużą atrakcję dla odwiedzających Macedonię turystów. Po zniszczeniu Sarajewa stara dzielnica targowa w Skopje stała się największym i najoryginalniejszym tego typu obiektem w Europie. Bezkonkurencyjna na tle większości miast europejskich jest Ochryda. Jej atrakcyjność naturalnego położenia i dziedzictwo historyczno-kulturowe doceniło UNESCO, obejmując wraz z Jeziorem Ochrydzkim patronat nad tym miastem. Najstarszym zabytkiem Ochrydy jest cerkiew św. Zofii z XI wieku z freskami i imponującym portykiem sięgającym aż do wysokości pierwszego piętra. Ochryda słynie z corocznego festiwalu noszącego nazwę „Ochrydzkie Lato”. Ta impreza artystyczno-kulturalna pozwala zaprezentować się wielu twórcom zarówno z Macedonii oraz zagranicznym gościom takiej sławy jak Jose Carreras.

 

Odwiedzając Macedonię będziecie się tu czuli jak najmilej oczekiwani goście. Mieszkańcy tego kraju to niezwykle otwarci i gościnni gospodarze, którzy chętnie oferują bezinteresowną pomoc. Nie powinno dziwić, kiedy przypadkowo poznana osoba zaprasza do swego domu, ugaszcza, oferuje nocleg, czy podwiezienie podczas wyprawy w góry. Niesamowity klimat tego państwa stwarzają liczne festyny i karnawały uliczne, którym nieodłącznie towarzyszy muzyka. To muzyka ludowa, z wyraźnymi wpływami kultury słowiańskiej i bizantyjskiej. Opiera się na współbrzmieniu różnych instrumentów, takich jak gajda (dudy) z pojedynczym stroikiem, tambura (dwustrunowa lutnia) oraz flety (kaval) i membranofon (tapan). Najsławniejszym i najpopularniejszym tańcem macedońskim jest teszkoto („trudny”). Symbolizuje przebudzenie się świadomości narodowej Macedończyków. Wykonują go mężczyźni, ubrani w tradycyjne macedońskie stroje, tańcząc w rytm wielkiego bębna tapan i piszczałek zurla. Rozpoczyna się powoli i stopniowo przyspiesza rytm. Finał to niezwykle dynamiczne i zaskakujące widowisko, podczas którego na przykład prowadzący może wdrapać się na tapan.

 

Kuchnia Macedonii jest połączeniem najlepszych tradycji kuchni obcych: greckiej, bułgarskiej, włoskiej i tureckiej, wzbogaconych własnym, niepowtarzalnym sposobem interpretacji. Tak jak w sąsiednich państwach (Albania, Serbia i Czarnogóra, Bułgaria i Grecja) widać tu wyraźny wpływ sztuki kulinarnej Turcji, która nieodłącznie kojarzy się z bułkami pita, baraniną, jogurtami i bakaliami. Macedończycy jedzą sporo mięs i potraw mącznych. Serwuje się jagnięcinę, baraninę, drób, wołowinę, a w rejonach niemuzułmańskich – także wieprzowina. Mięso jest siekane, doprawianie, marynowanie, formowane, podsmażane, dopiekane aż powstanie arcydzieło – tym razem kuchni bałkańskiej. Popularne dania to: mousaka (plastry mięsa z ziemniakami), kebab, gulasz, fasola pieczona z cebulą, burek. W odróżnieniu od krajów byłej Jugosławii, w Macedonii burek przyrządza się jako ciasto z farszem z mięsa lub grzybów. Dużą popularnością cieszy się tutaj znana w Bułgarii sałatka szopska. Jedyne ryby jadane przez Macedończyków są łowione w jeziorze Ochrydzkim. W południowo zachodnim zakątku Macedonii przyrządza się z nich np. pstrąga gotowanego z pomidorami i pietruszką. Na deser mamy do wyboru biały ser typu feta – sirenje, lub też mocno żółty – w kolorze i smaku oryginalny i nie do pomylenia z innym – bułgarski kaszkaval, Tak jak na całych Bałkanach, także w Macedonii pije się wiele rodzajów wina i specjalność tej części Europy – rakiję, czyli wódkę z winogron i śliwek.