Życie w UK

Robert Więckiewicz – aktor wszechstronny

Na szczyt wyniósł go talent. Cieszy się ogromną popularnością, reżyserzy zasypują go propozycjami, współpracuje z największymi nazwiskami z branży filmowej. Nie lubi rozgłosu, jeśli nie dotyczy pracy zawodowej, ceni prywatność i ma wielki dystans do samego siebie i sukcesów, które odnosi.

Robert Więckiewicz – aktor wszechstronny

W rozmowie z Alicją Borkowską Robert Więckiewicz opowiada o pracy na planie filmu „W ciemności”, oscarowej gali oraz roli Alfreda w filmie  „Wymyk”.

Przyjechał Pan na zaproszenie Instytutu Kultury Polskiej, który jest organizatorem Kinoteki – Festiwalu Polskich Filmów w Londynie. W tym roku festiwal obchodzi swoje 10-lecie, z roku na rok to przedsięwzięcie cieszy się coraz większym zainteresowaniem i to nie tylko wśród polskiej publiczności. Na festiwalu zostaną pokazane dwa filmy, w którch zagrał Pan główne role: „W ciemności” Agnieszki Holland oraz „Wymyk” Grega Zglińskiego. Czy cieszy Pana ten fakt, że polskie kino jest promowane za granicą?

Bardzo. To jest miłe i jednocześnie pożyteczne, ponieważ Polacy, którzy tutaj mieszkają niekoniecznie muszą jechać do Polski, żeby  zobaczyć te filmy – niektórzy pewnie nie chcą, albo nie mogą, więc mają okazję te filmy zobaczyć tutaj. A z drugiej strony pewnie te filmy docierają nie tylko do polskiej publiczności, ale również do brytyjskiej.  Ważne jest, żeby pokazywać polskie filmy i  żeby w ogóle polska kultura tu jakoś oddziaływała nie tylko na polską społeczność, ale też na tzw. miejscowych. Cieszy nas to, że „W ciemności” („In Darkness”) będzie miało regularną dystrubucję w Wielkiej Brytanii, że ten film zafunkcjonuje tutaj na szerszą skalę.

Był Pan tak wiarygodny w roli Sochy, że oglądając „W ciemności”, miałam wrażenie, że Pan nie grał, tylko rzeczywiście był Leopoldem Sochą. Agnieszka Holland w rozmowie ze mną powiedziała nawet, że w tym filmie przeszedł Pan samego siebie – zresztą za tę rolę pozbierał Pan wspaniałe recenzje. Jak Pan się przygotowywał do tej roli?                        

                                                            
Rzeczywiście, chyba jakoś udało mi się poczuć tego bohatera. Zawsze powtarzam, że dla mnie pierwszym i najważniejszym punktem odniesienia jest scenariusz. Ten scenariusz był napisany fantastycznie, były w nim zawarte informacje potrzebne mi do konstrukcji tej postaci. W byciu aktorem najbardziej fascynujący jest proces zamieniania tego bohatera, który jest zapisany na kartce papieru, w żywą osobę i tutaj już trzeba się postarać, żeby go ożywić. Mimo że wskazówki są napisane, to sposób realizacji tych wskazówek jest istotny. Oczywiście nauczyliśmy się języka lwowskiego, „bałaku” – to było bardzo pomocne i to był fantastyczny pomysł Agnieszki. Na początku byłem przerażony, ale później przyznałem jej rację, że to było genialne. Jak się przygotowywałem? To jest tak, że od pewnego momentu już właściwie człowiek  myśli tylko tymi kategoriami – ja to nazywam „przepuszczeniem przez siebie”, trzeba poczuć co bohater myślał, jak się poruszał, jak się zachowywał. Jest to budowanie roli na poziomie pewnej fizyczności, czyli to co jest bardzo charakterystyczne dla nas wszystkich, każdy z nas ma swój rytm, w jakim funkcjonuje, a ta druga płaszczyzna jest na podstawie mentalnej, czyli jego zachowania i intelektualnej. Wiedziałem, że jest to prosty człowiek, bez żadnego wykształcenia, ma bardzo klarowne podziały, że to jest dobre, a to złe. U niego nie ma zbyt wielu odcieni szarości. On nie ma intelektualnego instrumentarium, które mu pozwala na pewnego rodzaju refleksje, na jakimś wyższym poziomie, tylko działa impulsywnie. Jak coś jest do zrobienia, to po prostu to robi, jak spotyka dziewczynkę i chłopca zgubionych w kanałach, to wie, że trzeba te dzieci odprowadzić. On reaguje bardzo instynktownie  i ja też tak zacząłem kombinować jako aktor. Myślę, że to był w jakimś sensie klucz do tej postaci.


Jak Pan podkreśla w wywiadach, ta rola była dla Pana trudna nie tylko ze względu na historię, którą film opowiada, dramatyczne momenty, emocjonalne sytuacje, ale również z powodu warunków w jakich film był kręcony. Czy udało się Panu odreagować tę rolę?

Rzeczywiście trochę to trwało, dlatego, że w momencie kiedy kończą się zdjęcia, przestaje działać adrenalina i ten rygor planowy, gdzie codziennie wstajemy i jesteśmy przez kilkanaście godzin na planie i nie myślimy o tym jak nasz organizm reaguje, bo jesteśmy na czymś innym skupieni.  Nie miałem jednak czasu na dłuższy odpoczynek, ponieważ parę miesięcy później zacząłem robić „Wymyk”. Musiałem się zebrać i wejść znowu w inną skórę, w tego Alfreda. Z jednej strony było to trudne, a z drugiej pomocne, bo dzięki temu szybciej się pozbyłem Sochy i musiałem nauczyć się Alfreda – musiałem go przyswoić i polubić. A później znowu nie miałem zbyt dużo czasu, bo musiałem pozbyć się Alfreda i wsiąść w ten samochód w filmie Koterskiego „Byby są jakieś inne” (śmiech). Na szczęście po tym filmie miałem rok przerwy, więc sobie odpocząłem.


„Wymyk” jest przejmującą historią dwóch braci Alfreda i Jerzego. Obaj mają inne wyobrażenie na temat prowadzenia firmy ojca. Jerzy jest faworyzowany przez rodziców, a zwłaszcza ojca, co m.in. doprowadza do konfliktu. Ten konflikt narasta i dopiero straszny incydent, który wydarzył się w pociągu wszystko zmienia. Zastanawiał się Pan, jakby Pan postąpił w takiej sytuacji?       

                                                                                                                                                                
A Pani?            

                                                                                                                                                                 
Ciężko mi powiedzieć, dopiero będąc w takiej sytuacji można się przekonać.            

                 
Chieliśmy osiągnąć pewien efekt, a mianowicie sprowokować widza, żeby sobie zadał takie właśnie pytanie i wtedy odpowiedź już nie jest prosta.  Bardzo często mamy tendencje do oceniania pewnego zachowania innych ludzi, wtedy kiedy wygodnie sobie siedzimy w fotelu i nam nic nie zagraża i oglądamy jakąś sytuację.  Na początku jak czytałem ten scenariusz, pomyślałem sobie, że ja, jako Robert, pewnie bym zareagował. Jak zobaczyłem ten film, już nie byłem taki pewny. Nie wiem, trudno powiedzieć, czy bym się nie bał. Wszyscy ci ludzie, którzy tam siedzieli, zasłaniali twarze gazetą. Kiedy szli przez wagon, jedna pani położyła torebkę na wolnym miejscu, żeby nikt tam nie usiadł. Tak się właśnie zachowują ludzie, chcą być sami, nie chą nic widzieć. Chcieliśmy to pokazać i pokazać sytuację, w której ci sami ludzie, którzy nie zareagowali, nikt przecież nie pomógł, jako winnego wskazują nie bandytów, tylko Alfreda i to jest paradoks.

W rezultacie później wszyscy wytykają go palcami, staje się pośmiewiskiem, ponieważ nie pomógł bratu w obliczu zagrożenia.     

                                                                                                                                   
Tak, ponieważ w gruncie rzeczy zachował się bardzo po ludzku, przestraszył się. Nie był herosem, bohaterem. To oczywiście ważne też jest dla niego personalnie, dlatego, że widzimy go na początku filmu, jako człowieka, który jest inny.                   

                                                                                            
Lubi ryzyko.                                                                                             

                                                                       
Tak.  Okazuje się, że całe jego życie było jakąś wydmuszką, było nieprawdziwe. Dopiero w konfrontacji z prawdziwą sytuacją, prawdziwym zagrożeniem pokazał swoje prawdziwe oblicze i później musiał to wszystko odprawcować.                     

                                                                                                                                           
Pana żonę w tym filmie zagrała Gabriela Muskała, zresztą prywanie żona Grega Zglińskiego. Nie był to Wasz „pierwszy raz”. Wcześniej stworzyliście parę małżeńską w serialu „Londyńczycy”.                 

                      
To był trzeci raz. Jeszcze w teatrze razem zagraliśmy. Myślę, że serial „Londyńczycy” był po to, żebyśmy później zrobili tamten film. Chociaż wtedy nie było jeszcze wiadomo czy Gabrysia zagra w „Wymyku”, bo nie było aktorki do tej roli, ja już parę lat temu wiedziałem, że będę grał Alfreda. Spotkaliśmy się z Gregiem w „Londyńczykach”, żeby popracować razem przed tym filmem. Gabrysia dość późno się pojawiła, ale jak widać, jakoś sprawdza się ten układ (śmiech).


Czy zdążył Pan trochę poznać Londyn pracując na planie „Londyńczyków”? 
                                                     

Tak, zresztą to nie był mój pierwszy pobyt w Londynie, bywałem tutaj już wcześniej, chociaż od czasu „Londyńczyków” jestem tu pierwszy raz. Londyn jest świetny, lubię to miasto, jest bardzo energetyczne. Jedyna rzecz, która mi przeszkadza, to to, że tutaj Polacy rozpoznają mnie na ulicy (śmiech).

I nie może Pan być incognito…

No właśnie (śmiech).

Jakie to uczcie móc uczestniczyć w ceremonii wręczenia Oscarów, w słynnym Kodak Theatre w Los Angeles?

Trochę nudno, bo długo. Oczywiście miło tam być, tego doświadczyć, mieć to w CV, widzieć tych wszystkich ludzi, posłuchać komplementów z różnych stron.  To jest jednak największe święto kina  i filmu na świecie, ogląda to miliard ludzi na całym świecie. Sama ceremonia jest taka jak wszystkie, jak się tam siedzi, nie odczuwa się tego, że to jest takie ważne –  powoduje to telewizja. Oni są tacy sami, tak samo wyglądają, są troszeczkę lepiej ubrani, mają więcej pieniędzy i są znani na całym świecie – taka jest różnica, subtelna, a jednocześnie gigantyczna.

Był Pan rozczarowany, że film „W ciemności” nie dostał Oscara?       

                                                                 
Nie byłem rozczarowany, wydaje mi się, że odnieśliśmy gigantyczny sukces.

Jest Pan rozchwytywanym aktorem, pracuje Pan z najlepszymi polskimi reżyserami. Jak się Panu udało zachować dystans do samego siebie? Ma Pan w sobie dużo pokory, a to bardzo rzadkie w dzisiejszych czasach, zwłaszcza w środowisku artystycznym, gdy osiąga się sukcesy.

Myślę, że to jest chyba jedyna recepta, żeby wszystko normalnie funkcjonowało.

W jaki sposób Pan wypoczywa w wolnych chwilach?

Dzisiaj na przykład będę czytał Polish Express (śmiech). To będzie mój wolny czas.

 

 

Alicja Borkowska
 

author-avatar

Przeczytaj również

Rekordowa liczba pasażerów na lotniskach w UK. Chaos na drogach i na koleiRekordowa liczba pasażerów na lotniskach w UK. Chaos na drogach i na koleiRejestracja w Holandii i uzyskanie numeru BSNRejestracja w Holandii i uzyskanie numeru BSNRząd UK wstrzyma się od dalszego podnoszenia płacy minimalnej?Rząd UK wstrzyma się od dalszego podnoszenia płacy minimalnej?Huragan Nelson uderzył w Dover. Odwołane i opóźnione promyHuragan Nelson uderzył w Dover. Odwołane i opóźnione promyNosowska w UK – ikona polskiej muzyka zagra koncerty w Londynie i ManchesterzeNosowska w UK – ikona polskiej muzyka zagra koncerty w Londynie i ManchesterzeEkopisanki – naturalne i domowe sposoby barwienia jajekEkopisanki – naturalne i domowe sposoby barwienia jajek
Obserwuj PolishExpress.co.uk na Google News, aby śledzić wiadomości z UK.Obserwuj