Od pół wieku żyje w Wielkiej Brytanii. Home Office wziął ją za nielegalną imigrantkę

Winnie Birkenhead przyjechała do Wielkiej Brytanii 48 lat temu z Malezji po tym, jak jej mama wyszła za mąż za żołnierza brytyjskiej armii. Jakie było jej zdziwienie, gdy od swojego pracodawcy dowiedziała się, że jej pobyt na terytorium Zjednoczonego Królestwa jest nielegalny.

449162

Żeby móc pozostać w Wielkiej Brytanii urząd nakazał jej udowodnić, że mieszkała tutaj przez te wszystkie lata. Udała się więc do Home Office i pokazała swój rodzinny album, w którym są zdjęcia z czasów, gdy dorastała w Wielkiej Brytanii. Przekonało to urzędników, którzy odstąpili od próby deportowania Brytyjki.

Szok: Muzułmański kaznodzieja wzywający do zabijania gejów wygłosi serię wykładów w Londynie!

Jednak pani Birkenhead wspomina, że przez ponad rok żyła w strachu i niepewności. „Otrzymałam list od Home Office i od razu tam zadzwoniłam. Pracowniczka powiedziała mi, że w każdej chwili mogę zostać wyrzucona z kraju. Za każdym razem jak ktoś dzwonił do drzwi, myślałam, że to ktoś, kto będzie chciał mnie zabrać” – wspomina Winnie Birkenhead. „Bałam się, że będę zmuszona przeprowadzić się do kraju, którego w ogóle nie znam. Urzędnicy nie zdają sobie sprawy, jaki wpływ na ludzkie życie mają ich decyzje”.

W czasie gdy groziła jej deportacja, straciła swoją pracę, przez którą musiała zawiesić spłacanie kredytu hipotecznego na dom, przez co bank chce go teraz podwoić. Pani Birkenhead chciała się czymś zająć, więc znalazła sobie pracę wolontariuszki, ale nawet tego jej odmówiono.

„Oni nie dbają o to, że mam dom do spłacenia. Teraz będę musiała spłacać ten kredyt przez wiele lat” – żali się pani Birkenhead. „Oddałam temu krajowi naprawdę dużo, pracowałam odkąd skończyłam 16 lat. Nigdy nawet nie miałam brytyjskiego paszportu, bo nigdy go nie potrzebowałam”.

Nowa liderka UKIP złożyła rezygnację po tym, jak została opluta na peronie kolejowym

„Przyjechałam tutaj nie mając na to wpływu, ale to tutaj dorastałam i znam ten kraj najlepiej. Czemu dopiero teraz sobie o mnie przypomnieli? Dlaczego nie wtedy, gdy miałam 16 lat?”.