O naszym Matrixie

„Obudź się. Matrix ma ciebie.” Kim jest Thomas Anderson, którego budzą te słowa? Pracownik korporacji, pokornie stojący na baczność przed menadżerem po tym, jak kolejny raz spóźnił się do pracy. Prawie niewidoczny, ubrany w szary garnitur, płacący podatki i wyrzucający śmieci.

Zmęczony, napięty, w ciągłym niepokoju w który wpędza go jego drugie życie, w którym jest Neo, hakerem komputerowym poszukującym odpowiedzi na pytanie: czym jest Matrix?

Neo ma poczucie, że coś jest z nim nie w porządku, jakby był oddzielony od prawdziwego życia, jakby nie był pewien czy nie śni.  Brzmi to dla Ciebie jakoś znajomo? Dobra wiadomość jest taka, że nie jesteśmy, tak jak w filmie, hodowanymi przez maszyny bateryjkami.

Ale coś jest na rzeczy, zajrzyjmy jak głęboko sięga królicza nora. Czy nasze umysły nie są nieustannie bombardowane bodźcami, obrazami które mają nam sprzedać przedmioty, idee, uczynić nas konsumentami bezrefleksyjnie podążającymi za kolejną modą? Czy narracje programów informacyjnych i publicystycznych nie są starannie przygotowanym przekazem, który ma nas utwierdzić w przekonaniu, że istnieje tylko jeden możliwy rozsądny wybór polityczny?

To są matrixy dość oczywiste i opisane. Mnie jako psychoterapeutę interesuje to, co zdarza się jeszcze głębiej, w naszym osobistym doświadczeniu i życiu. Matrix może być formą oderwania od naszego ciała.

Tak – braku kontaktu z sygnałami które z niego płyną, jak wtedy gdy ignorujemy swój głód, zmęczenie. Gdy przetrenowujemy się na siłowniach, zadręczamy dietami. Albo gdy wpadamy w stupor przy Internecie czy grach siedząc z bolącymi oczami, choć nasze ciała wołają o wypoczynek. Niektórzy tak bardzo nie czują swego ciała, że muszą go okaleczyć albo stymulować narkotykami, by je poczuć.

Można nie czuć swoich uczuć. Nie umieć ich rozróżniać, albo nawet gdy coś się czuje to ignorować, kierując się w życiu wyrachowanym intelektem. Można ignorować wszystkie swoje „chcę” i „nie chcę”, spełniając mechanicznie różne społeczne powinności i wymagania autorytetów.

A jest jeszcze to, co myślimy – przekonania które wpoili nam nasi rodzice czy wychowawcy o nas samych i o świecie, czasami tak dalekie od tego kim tak naprawdę jesteśmy, czasami wpędzające w narcystyczne poczucie wspaniałości, częściej nas deprecjonujące i wprawiające w poczucie, że jesteśmy nikim i nic nam się nie należy.
Jak można przeżywać własne życie będąc w słabym kontakcie ze swymi ciałem, uczuciami, z nie swoimi myślami, jak wtedy czynić go tym czym mogłoby być gdybyśmy byli tymi, kim jesteśmy tak naprawdę? „Knock knock. Wake up, Neo.”…

O AUTORZE

Grzegorz Dziewulski. Psychoterapeuta nurtu humanistycznego, integracyjnego. Ukończyłem Szkołę Psychoterapii Ośrodka „Intra” w Warszawie. Mam ponad dziesięcioletnie doświadczenia w pracy w obszarze pomocy, z młodzieżą z zaburzeniami nerwicowymi i psychotycznymi (MCNiR w Zagórzu), z osobami autystycznymi, starszymi z demencją i chorobami psychicznymi. Pracuję w Leeds, prowadzę sesję psychoterapii indywidualnej i grupowej.