Nepalski nie na moją głowę (cz. 37)

Morze i miednica w miednicy. Komendantka Lucina. Jak rozjaśnić łazienkę i korytarz. Jazda po schodach na miednicy. Podstarzały kocur w akcji.

Poprzedni odcinek: Powrót na łono (cz. 36) >>

Khiarya to młoda Nepalka, która pracuje u Kemala w kawiarni. Pisałem o niej w jednym z poprzednich odcinków, że ładna, młoda, że miła, rozmowna itp. Leżąc sobie na tapczanie, zaciągając się papierosem spojrzałem na jedną z półek z książkami i co zobaczyłem? Książkę pt. „Kathmandu & the Kingdom of Nepal.” Kupiłem ją w ub. roku w jakimś antykwariacie z dwóch powodów: jest tam sporo cennych informacji o tym kraju, a na marginesach poszczególnych kartek było sporo notatek i komentarzy jakiegoś himalaisty, który np. dopisywał alternatywne trasy prowadzące na Mount Everest, Annapurnę, Kanczendzengę czy inne znane szczyty.

Gapiąc się na półkę przypomniałem sobie, że na pierwszych stronach książki autor, Nepalczyk, umieścił słowniczek wyrazów nepalskich i ich tłumaczenie na angielski, bez fonetycznej transkrypcji, niestety, ale może nie była potrzebna. Postanowiłem opanować tych kilkadziesiąt popularnych słów oraz zwrotów i zaimponować Khiaryi. Zacząłem naukę od „dziękuję”, czyli „dhanyabad” oraz „herbata” – „chiya”, no i „cukier” oczywiście – „chini”. Wolałbym „kawę”, ale jej o dziwo nie było w słowniczku. No cóż, nie ma sprawy, mogę przecież poprosić o herbatę. Po dwóch godzinach intensywnego wkuwania zszedłem do kawiarni. Niestety, po drodze zapomniałem tych słówek, więc sru z powrotem na górę i do książki. Sytuacja powtórzyła się jeszcze dwukrotnie. Za czwartym razem, spocony jak nieboskie stworzenie (te angielskie upały), ledwo zwlokłem się na dół, ale sposób na amnezję już znalazłem – napisałem sobie długopisem na przedramieniu, tyle, że nieczytelnie, chociaż „dziękuję” dało się odczytać. Poprosiłem o kawę i modliłem się, żeby do stolika przyniosła mi ją Khiarya. Przyniosła. Popatrzyłem szybko na rękę i z uśmiechem powiedziałem:
– Dhanyabad.
– O, nie wiedziałam, że znasz nepalski.

Opowiedziałem jej wtedy o tej książce. Khiarya próbowała mnie jeszcze nauczyć kilku podstawowych słów, ale zanim doszedłem do swojego pokoju wszystko zapomniałem, łącznie z „dhanyabad”. Wstyd przyznać, ale z tego wszystkiego zapomniałem również, jak jest po polsku „dziekuję”.

Następnego dnia, a była to upalna niedziela, postanowiłem wybrać się nad morze. Nie mając gotówki próbowałem kupić bilet płacąc kartą, jednak za każdym razem na wydruku pojawiało się, nielubiane nie tylko przeze mnie, słowo „decline”. No tak, puste konto, pamiątka po wizycie w Polsce. Na szczęście mam prysznic i dużą miednicę, a w szafce gruboziarnistą sól morską. Zanim jednak zrobiłem sobie Eastbourne w miednicy, a więc zanim zanurzyłem swoją miednicę w miednicy, musiałem wejść do domu, bo przecież wracałem ze stacji. Nie bardzo dało się wejść, bo korytarz był zatłoczony. Stało tam kilku Pakistańczyków z ręcznikami przerzuconymi przez szyję. Stało na baczność nawiasem mówiąc, a przed nimi przechadzała się Lucina i strofowała każdego z osobna.

– Od dziś każdy z was po skorzystaniu z łazienki ma po sobie posprzątać! Biedni Pakistańczycy, kuzyni landlorda uśmiechali się przepraszająco. Ponieważ jestem od nich nieco wyższy, więc udało mi się zajrzeć do wnętrza łazienki. Patrzę, a tam przecudnej urody, młoda przezgrabna brunetka, w jaskrawoseledynowej, króciutkiej sukience śmiga mopem po glazurze. Myślałem, że śnię! Pierwszy raz spotkałem się z czymś takim, że jakieś pomieszczenie nabrało blasku dzięki czyjejś obecności. A ciemna, niezbyt wykwintnie wyposażona łazienka naprawdę pojaśniała. Pojaśniał też ponury korytarz, kiedy dziewczyna znalazła się w nim po zakończeniu sprzątania.

Viorica to najmłodsza siostra Luciny, ma prawie 20 lat, przyjechała w nocy z Rumunii, z miasteczka Abiu, niedaleko dużego, wojewódzkiego miasta Cluj. Tłukła się prawie trzy dni autobusem. Ponad 2,5 tysiąca km (chyba).

To zapewne normalne, że opanowała mnie żądza poznania piękności z pogranicza Siedmiogrodu i Wołoszczyzny. Jakieś nieznane siły witalne obudziły się we mnie podstarzałym kocurze i śmignąłem szybko na swoje drugie piętro. Wpadam do łazienki. Lustro, oh my God, co za ryj! Aha, to mój. Gdzie maszynka. Jest. Nie, to nie moja, to Victorii. Nie szkodzi. Gdzie pianka. Nie ma. Drapie. Jeszcze raz. K…, jeszcze gorzej. Włosy – sterczą jak w mopie, który wpadł do „super glu”. Nożyczki, ciach z prawej, ciach z lewej, jeszcze raz z prawej, k…, niedobrze, bo głowę z prawej strony mam teraz węższą. Krem, jest. „Davidoff” w sprayu – nie za dużo, nie za mało. Podkoszulek – biały, czarny, czy czerwony. Czarny. Spodnie, 30 par – błękitne, nie, czarne, bo wyszczuplają. Koszulka, która przed chwilą była sucha już jest mokra, spocone loczki zwisają teraz jak mysie ogonki. Pieprzone upały. Nie ma sprawy, czarnych koszulek mam od metra. Może szybki prysznic? Nie, nie. Na półpiętrze potykam się o jakieś deski i po reszcie schodów już zjeżdżam. Rumor. Z pokoju na pierwszym piętrze wygląda śniadoskóry osobnik z piłą tarczową, ach to ten co kładzie panele. Uff, jestem na dole i wpadam – dosłownie zresztą – do kuchni. A miałem nieco inny plan. Ot, po prostu wejść sobie do kuchni przyjmując postawę „obojętnie uprzejmą”, przywitać się bez emocji i jakichś zachwytów, a jednocześnie być tajemniczym. Kobiety uwielbiają przecież enigmatycznych facetów (chyba). I właśnie wchodzę do kuchni, piękny i nieczuły, roztaczając woń „Davidoff Mystery”, niedbałym gestem otwieram lodówkę, równie niedbale odgarniam grzywkę opadającą mi na czoło (zapomniałem, że już mi nie opadnie, bo ją przyciąłem). Nic z tego, ponieważ to, że do kuchni wpadłem, a nie wszedłem, zburzyło całą moją koncepcję. Lucina z Vioricą pomogły mi się podnieść z podłogi i z troską w głosie zapytały, czy nic mi się nie stało. Bolały mnie co prawda kości miednicy, które jeszcze niedawno zamierzałem zanurzyć w miednicy, ale oczywiście nie przyznałem się.

Dokonałem krótkiej autoprezentacji. Później jednak musiałem długo wyjaśniać, że Janusz to nie jest to samo co węgierski Janosz. Piękna Viorica uznała, że to może być np. Joani, czyli Dżioani i później zwracała się już do mnie wyłącznie tak.
– Dżioani, ugotuję ci obiad.
Odpowiedziałem, że dziękuję, że nie.
Ale tego „nie” Viorica widać nie usłyszała, bo po godzinie obiad był ugotowany i pięknie podany. Było to naprawdę pyszne, a towarzyszyli mi jeszcze moi polscy sąsiedzi z parteru.
A wieczorem wyszedłem sobie wraz Vioricą przed dom i bardzo długo rozmawialiśmy.

PS. Dziękuję PT Internautom, którzy czytają mój serial, a w szczególności temu, który był uprzejmy nazwać mnie grafomanem, jednak nie za to jestem mu wdzięczny, lecz za nazwanie mnie Januszkiem. Jako osobnik niedopieszczony jestem łasy na wszelkiego rodzaju zdrobnienia kierowane w moją stronę. Inny Czytelnik moich wytworów, o inklinacjach korektorskich, był łaskaw wytknąć mi błędy, cytując tylko jeden, otóż napisałem „nie dosyć”, a powinno być „nie dość”. To nie jest błąd. Pan Korektor zarzuca też moim tekstom brak spójnej konstrukcji, ale, niestety, życie właśnie takie jest – nie ma spójnej konstrukcji.

Janusz Młynarski

Następny odcinek: Pożycz 200 funtów (cz. 38) >>

Wszystkie zdarzenia i osoby przedstawione w opowiadaniu, są fikcyjne, a zbieżność z osobami i zdarzeniami rzeczywistymi jest lub może być w pełni przypadkowa