Magdalena Cielecka: Teatr jest fundamentem

„Nie każdy ma takie szczęście, że może pracować od razu w dobrym teatrze i pozwolić sobie na to, by nie musieć zarabiać pieniędzy”. Rozmowa z aktorką Magdaleną Cielecką.

Grzegorz Skawiński: Będzie niezłe widowisko (wywiad) >>

Karbido: Muzyka w dechę (wywiad) >>

Przyjechała Pani do Londynu na pokaz filmów „Polish Beauties”. Będą tutaj pokazywane dwa filmy z Pani udziałem – „Pokuszenie” i „Trzeci”. Dlaczego akurat te produkcje zostały wybrane na ten pokaz?

– O tym zdecydowali organizatorzy. Mogę się domyślać, że chciano pokazać dwa różne filmy, dwie różne moje odsłony. „Pokuszenie” jest moim debiutem, a następny film jest już bardziej współczesny. Myślę, że organizatorzy chcieli pokazać dwie różne propozycje.

„Pokuszenie” jest mocno osadzony w polskich realiach, w okresie trudnym dla Polski. Czy zostanie on odpowiednio zrozumiany w Londynie?

– Mam nadzieję, że tak. Nie wiem, czy jest on tak bardzo osadzony w polskich realiach, bo każdy film, który traktuje o naszym kraju lub jeśli akcja dzieje się w Polsce, jest w nich osadzony. To bardziej dotyczy naszego kontekstu historycznego i pomysłu na scenariusz, który był zainspirowany historią kardynała Stefana Wyszyńskiego. Ale nie to w filmie jest najważniejsze. To jest pewien kontekst i pewne podłoże do pokazania bohaterów w trudnej historycznej sytuacji, w czasach uwikłania i więzienia. Ale film opowiada o rzeczach bardzo uniwersalnych, takich jak pragnienie miłości, tęsknota, niespełnienie. Ten problem jest rozumiany chyba w każdej kulturze. Mam przeczucie, że filmy pokazywane tutaj znajdują w większości widownię polską. Nie bez znaczenia jest dla mnie, że przywozimy tutaj swoje filmy, bo spora część widowni wyjechała z kraju, i to dobrej widowni, bo młodej i wykształconej. Trzeba więc jeździć do niej z naszymi filmami.

Jakim kluczem należy się kierować, jeśli jest się aktorem? Jakie propozycje się odrzuca i w jaki sposób się je weryfikuje, aby nie zniszczyć swojego wizerunku?

– To są bardzo indywidualne wybory i potrzeby. Każdy drogę zawodową przebywa sam, uczy się na błędach i wyciąga swoje wnioski. Przede wszystkim robi to, co mu odpowiada. Nie mam żadnej recepty i nie chciałabym nikomu niczego radzić. Na początku mojej drogi zawodowej dano mi zagrać debiut w „Pokuszeniu”, który zdeterminował moje następne wybory. Nie musiałam grać wszystkiego, zabiegać o role, bo propozycje spływały same. Nie proponowano mi rzeczy głupich i mniej interesujących artystycznie, dlatego mam poczucie, że nie mogę tego kroku zniweczyć. Nie przyjmowałam rzeczy, które wydawały mi się podejrzane artystycznie. Jestem w komfortowej sytuacji, ale rozumiem aktorów, którzy kończą szkoły i chcą grać. Taka jest prawda, że tylko przez granie się rozwijamy i przez granie możemy się czegoś nauczyć. Nie każdy ma takie szczęście, że może pracować od razu w dobrym teatrze i pozwolić sobie na to, by nie musieć zarabiać pieniędzy. A zarabiać mogą oni głównie w serialach i produkcjach telewizyjnych. To jest kwestia wyboru i kompromisu. Trzeba się zastanowić, czy lepiej niczego nie grać i skazać się na niebyt artystyczny, czy jednak grać i poprzez serial dostać lepsze propozycje.

Teatr, film, czy telewizja? Każdy z tych działów ma w sobie coś innego, co może fascynować, a u Pani jak to jest?

– Wszystko razem. Dobrze jest, kiedy mamy szansę rozwijać się na różnych polach i szukać czegoś nowego. Te wszystkie dziedziny nawzajem się uzupełniają i są blisko siebie, pomimo różnic. Oczywiście, są aktorzy, którzy grają tylko w teatrze, ale nie wierzę, że nie tęsknią też za filmem. Może życie nie dało im takiej szansy. Aktorzy, którzy pracowali w każdej z tych materii, nie chcieliby z niczego zrezygnować. Oczywiście teatr jest pewnym fundamentem, który daje nam rodzaj zaplecza zawodowego i wspólnoty. Także ludzkiej, bo w teatrze tworzy się wspólnotę podczas pracy nad przedstawieniami. Jest to miejsce, gdzie się uczymy, rozwijamy, mamy czas na próby i na błędy. Każdego wieczoru spektakl jest inny i można trochę poeksperymentować. Zdobywa się tam po prostu doświadczenie. A w filmie te doświadczenia się wykorzystuje przed kamerą, bo czas przed nią jest krótki i trzeba wskoczyć na ten jeden moment, na to jedno ujęcie i zagrać to, czego nauczyliśmy się w teatrze. Nie chciałabym być postawiona w sytuacji dramatycznego wyboru pomiędzy jednym, drugim a trzecim.

Jesteśmy trochę nieobecni w życiu filmowym Polski i wybieramy w kinach głównie światowe produkcje. Jakie są polskie nazwiska, które Pani by zarekomendowała ludziom, którzy na co dzień nie mają kontaktu z polskim kinem?

– Ostatnio pojawiło się kilka młodych nazwisk i wbrew temu co się wydaje, w Polsce kręci się dużo nowych filmów. Dla niektórych pozostawiają wiele do życzenia, jeśli chodzi o warstwę techniczną – debiuty nie mają tak dużych budżetów, ale pojawiło się kilka takich, w których coś jest. Całkiem niedawno nagrodzony został głosami publiczności debiut Łukasza Palkowskiego „Rezerwat”. To taka komedia sentymentalna o warszawskiej Pradze. Ten film bardzo się podoba, wnosi coś świeżego. A z rzeczy poważniejszych widziałam na festiwalu w Gdyni film Staszka Muchy „Nadzieja”. To też jest debiut i opowieść magiczna, godna polecenia. Z innych młodych nazwisk przychodzi mi do głowy Konrad Niewolski, który uprawia absolutnie autorskie kino. Za każdym razem w jego wykonaniu to jest inny film, wychodzący jakby spod ręki innego reżysera. Wiem, że te filmy jeżdżą po festiwalach, również za granicą, i zdobywają tam uznanie.

Czy jest reżyser lub aktor, u boku którego marzy Pani, aby zagrać?

– Nie mam takich marzeń ani nigdy nie miałam tego rodzaju wyznaczonych celów. Pozwalam toczyć się swojemu życiu zawodowemu i daję temu czas. Może dlatego, że to co się dzieje, odpowiada mi i czuję się usatysfakcjonowana. Chciałabym ten zawód dalej uprawiać i w takim kształcie jak teraz, czyli aby to były świadome wybory, które nie są podyktowane przymusem. Chciałabym, aby było na mnie zapotrzebowanie i reżyserzy mieli dla mnie propozycje, niezależnie w jakim będę wieku i jak będę wyglądać.

Londyn jest dla niektórych miejscem, gdzie uprawia się clubbing, robi zakupy albo tatuaże na Camden. Czym jest dla Pani to miasto?

– Dla mnie jest jednym z kolejnych miast. Bardzo dużo podróżuję po świecie, więc jest to jedno z miast, w którym bywam od czasu do czasu. Bardzo lubię to miasto, jest tutaj uderzająca ilość Polaków. Spotykam ich na każdym kroku – w hotelach, restauracjach, sklepach. Tym bardziej wydaje mi się zasadne, że polskie filmy powinny przyjeżdżać do Londynu. Mówił o tym w swoim czasie Krzysztof Krauze – tylu Polaków wyjechało za granicę, że trzeba dla nich organizować osobne premiery.

wywiad przeprowadzili dziennikarze TVPL24 dostępnej pod adresem www.tvpl24.com

Łukasz Jaśniak
Katarzyna Flor