Mądry Polak po wyborach

Polityka nad Wisłą już od wielu sejmowych kadencji jest nie tyle troską o gospodarkę i bezpieczeństwo Polaka, co strażnicą jego moralności. Ale tak to jest i będzie dopóty, dopóki poglądy polityczne będą promowane w pakiecie z poglądami religijnymi.

Znajoma z Wysp, która wróciła do kraju pożaliła mi się ostatnio: „Mierzi mnie i martwi ta walka o przetrwanie na poziomie bytowym (…).  Mając tylu mądrych ludzi, nic nie potrafimy zrobić razem. Pozdrawiam i walczę dalej”.

To święta prawda, że nie możemy nic zdziałać razem. I coś mi się wydaje, że nie możemy, gdyż czas, który można by przeznaczyć na rozwiązywanie konkretnych kwestii życia społecznego, Polska traci na dzielące (a co najmniej jałowe) dyskusje na tematy apolityczne. Tematem nr 1 jest oczywiście religia. Patriotyzm to przede wszystkim poczucie obowiązku.

Wmawia się więc nam, iż jednym z podstawowych patriotycznych obowiązków jest pójść na wybory. Świetnie, tylko jaki wybór ma Polak mieszkający i głosujący w Polsce, skoro wybierać musi nie między programami gospodarczymi, a wyborczymi pakietami polityczno-religijnymi?

Widzę już np. osobę niewierzącą/antykościelną, lecz o tzw. poglądach prawicowych: na PiS taki nie zagłosuje, bo programowa religijność, na Palikota i SLD też nie, bo nie po drodze mu z lewakowaniem, a wieś za Kościołem murem stoi.

Cóż więc? Drugi Tymiński? W rezultacie, bidakowi pozostanie już tylko Kononowicz, bo przynajmniej chłop szczery. Koniec końców, idąc na wybory, nie wybieramy co lepsze, a co mniej złe.

Ci zaś z naszych rodaków, którzy nie akceptują takiego podejścia, ostatecznie nie idą do urn w ogóle. Ale marny ich los, gdyż wnet zostaną wyzwani od „antypatriotów”. Notabene, jak w ogóle można budować swój program polityczny na ochronie Kościoła (PiS) lub jego biciu (Palikot) – tego nie pojmuję. Ale tak się politykuje jak społeczeństwo pozwala…

Od lat powielamy ten sam, dobrze już znany od czasów „Solidarności” schemat szybkiego jednoczenia się przeciw wspólnemu wrogowi, ale żeby coś razem potem zbudować, to już niekoniecznie. Cóż się jednak dziwić, skoro my swoje podziały i podzialiki lubimy, skoro my swoje pakietowanie kochamy… A dlaczego kochamy?

Ponieważ przeciętny Polak nie umie już rozgraniczyć kwestii gospodarczej od kwestii religijnej, a więc również nie umie (nie chce?) spojrzeć na polityka inaczej niż poprzez pryzmat jego stosunku do religii i Kościoła. Choćby ten gadał najmądrzej, choćby proponował najrozsądniejsze rozwiązania, wcześniej czy później i tak usłyszy pytanie „A do kościoła chodzi?”.

W ogóle chyba już nie umiemy spojrzeć na bliźniego z perspektywy człowieczeństwa, a musimy z perspektywy polityki i religii, a że u nas jedno i to samo, czyli nie ma różnicy. Lecz nie panikujmy, gdyż jest pomysł, by diametralnie uprościć sobie relacje międzypolskie: oto np. Polak się pobrał i właśnie ma zostać wprowadzony w nową rodzinę.

Wtedy jego małżonek – zamiast zapoznać go z mamusią i tatusiem konwencjonalnie, niech przedstawi rodzinkę tak: „Oto mój ojciec, Władysław Pisowski, to moja mama, Bożena Popowa, to brat Artur Solidarny, oto szwagierka Janina Peeselowska, a to młodsza siostra Hanka Eseldówna”. I wszystko jasne!

Tak wprowadzony w rodzinę nowy jej członek wnet dowie się z kim przestawać, kogo ledwo tolerować, a kim pomiatać. W duchu pomiatać oczywiście, bo oficjalnie Polska rodziną stoi. No i wiarą, oczywista – wiarą też.
 

Jacek Wąsowicz