Kulinaria: ABC kuchni azjatyckiej cz. 1 – wok

Spośród wszystkich, cieszących się ogromną popularnością naczyń – patelni, brytfann, garnków, szybkowarów – jest jedno, którego Polacy ciągle boją się jak przysłowiowy diabeł wody święconej.

Wok – niedoceniony, bo niezrozumiany, opatrywany enigmatycznymi opisami, ciągle jeszcze nie znalazł w polskiej kuchni należnego mu miejsca. Żeby wyjaśnić, dlaczego wok rozkochuje w sobie pasjonatów gotowania, słów kilka o nim samym.

Gdyby przeszukać annały historii, zapoznać się z pracami archeologów, etnografów i badaczy kulinariów okaże się, że wok funkcjonuje w historii cywilizacji – w różnych odsłonach – od kilkunastu tysięcy lat.

Często stanowił podstawę wyposażenia „kuchni” najróżniejszych plemion koczowniczych. Używane przez nie garnki-misy do złudzenia przypominały dzisiejsze woki.

Całe plemię jadało z takiego olbrzymiego garnka, bo wok w założeniu służy przygotowaniu potraw jednogarnkowych dla większej liczby osób. Coś w rodzaju woka można było znaleźć u Indian Ameryki Południowej, u afrykańskich plemion oraz niemal w całej Azji.

Woki funkcjonowały też jako rytualne misy – centralny element uczt plemiennych. Wodzowie i wojownicy, jedzący z jednego naczynia, zawierali przy nim pakty i umowy. Wok niejedno widział, w niejednym sojuszu pewnie pomógł, karmiąc przysmakami.

Przez całe tysiąclecia wok symbolizował dostatek i pozycję społeczną swojego właściciela. Ta patelnia, wypełniona warzywami i mięsem, była dla ludzi niezaprzeczalnym dowodem, iż los się do nich uśmiechnął.

Współcześnie – cały świat korzysta z dobrodziejstw woka, z upodobaniem kreując potrawy o wyjątkowo specyficznym, bogatym i niezwykle wyrazistym, korzennym smaku.

Wok jest dziwnym naczyniem, bo łączy w sobie zalety garnka i funkcjonalność głębokiej patelni.

Ale jego najbardziej niezwykłą cechą jest to, że ta rozchodząca się łagodnie ku górze misa potrafi przygotowywać zjawiskowo smakujące potrawy dzięki olbrzymiej powierzchni parowania. Przykryty pokrywą wok zrobi to, czego nie umie tradycyjny garnek.

Jeśli obserwować szklaną pokrywę woka, po wstępnym przesmażeniu lub w trakcie duszenia widać, jak para dostojnie krąży w naczyniu. Przemieszcza się niczym dym, smugami wewnątrz woka. I, co najciekawsze, prawie nie skrapla się na pokrywce.

Jednym z wielu popularnych mitów odstraszających od korzystania z woka jest przeświadczenie, że pojemność tego orientalnego naczynia nakazuje przygotować jedzenie na cały tydzień.

Nic bardziej mylnego. W woku można przygotować nawet jedną, czy dwie porcje obiadu, czy ciepłej kolacji.

Każdy jego fragment jest dokładnie przemyślany, a wykonany z odpowiednich materiałów jest nabytkiem na wiele, wiele lat gotowania.

KURCZAK SMAŻONY Z WARZYWAMI I ORZECHAMI

Składniki:
2 łyżki oleju do smażenia
2 łyżki orzeszków nerkowca
2 ząbki czosnku roztarte
200 g pokrojonej w kostkę piersi kurczaka
1 łyżka krojonej w kostkę czerwonej papryki
1 łyżka krojonej w kostkę zielonej papryki
2 pieczarki pokrojone w kostkę
1 mała krojona cebula dymka
3 różyczki brokułu
1/2 marchewki pokrojonej w zapałkę
1 łyżka sosu ostrygowego
1 łyżeczka sosu sojowego
1/2 łyżki cukru
3 łyżki rosołu z kurczaka
sól
1 łyżeczka mąki ziemniaczanej
W woku podgrzewamy olej, dodajemy orzeszki nerkowca, smażymy minutę, a następnie dodajemy czosnek i kurczaka.

Całość podsmażamy 4 minuty, potem dodajemy wszystkie pokrojone warzywa i smażymy kolejną minutę, stale mieszając. Następnie dodajemy sosy, cukier, sól, przyprawę warzywną i 3 łyżki rosołu. Mieszamy.

Po 3 minutach dodajemy mąkę rozrobioną z łyżką zimnej wody, mieszając doprowadzamy do wrzenia i zdejmujemy z ognia. Podajemy z ugotowanym ryżem. Smacznego.