Klienci bardzo je cenią

 

Choć na Wyspach prostytucja jest nielegalna, nie zraża to ogłoszeniodawców: „koleżankę na prywatkę”, „miłe dziewczyny centrum Londynu”, „atrakcyjne panie, wysokie zarobki”. Podane obok ogłoszeń kwoty rzeczywiście przyprawiają o zawrót głowy: £100 za godzinę, £500 dziennie czy £4000 miesięcznie.

 

– Stawka zależy od agencji – opowiada Martyna, która zarabia tak od roku. – Przez pierwsze dwa tygodnie byłam załamana: zarobiłam niewiele więcej, niż wcześniej na zmywaku. Zaczęłam podpatrywać bardziej doświadczone koleżanki, uczyć się, i teraz wiem już, jak dostawać wysokie napiwki i gdzie płacą najlepiej – uśmiecha się smutno dziewczyna. Tłumaczy mi, że ścieżkę „kariery” każda dziewczyna wybiera dobrowolnie. – Śmieszą mnie doniesienia o zmuszanych do prostytucji biedulkach, którym zabiera się paszporty. Nie znam takiego przypadku, ja i wszystkie moje koleżanki z branży po prostu odpowiedziałyśmy na ogłoszenie – kwituje. Zgadza się z nią psycholog z Fundacji Przeciwko Handlowi Kobietami La Strada. – Rzeczywiście o zmuszaniu do prostytucji możemy mówić częściej w przypadku kobiet, które bez swojej wiedzy zostały wywiezione do domów publicznych w Niemczech, Grecji czy Turcji. Niemniej nawet dziewczyna idąca pierwszy raz do anonimowej agencji w Londynie powinna zachować minimum ostrożności: umówić się z koleżanką na telefon lub ustawić numer policji na szybkie wybieranie.

 

Poza „zwykłymi” agencjami działają też dziesiątki pod przykrywką salonu masażu lub escorts. Czasem trudno dopatrzeć się tu erotycznych konotacji: poszukują one „dziewczyn na najwyższym poziomie do wyjść na eleganckie przyjęcia czy kolacje”. Gdy dzwonię pod podany w ogłoszeniu numer i pytam, czy chodzi tylko o dotrzymywanie towarzystwa, rozmówca rozłącza się. Drugi odpowiada tajemniczo, że wszystkiego dowiem się na spotkaniu – kierowca może przyjechać po ciebie jeszcze dzisiaj – dodaje zachęcająco. Moje wątpliwości rozwiewa dopiero trzecia rozmówczyni, właścicielka agencji escort z Birmingham. – To jasne, że nie piszemy w ogłoszeniach, o co dokładnie chodzi. Po pierwsze: to nielegalne, po drugie dziewczyny, które do nas trafiają często mimo trudnej życiowej sytuacji spłoszyłyby się wiedząc, o jaką pracę chodzi. Ja oferuję im pełną dyskrecję i posadę masażystki lub escort. – Czyli jednak chodzi o seks? – dociekam. – Ja wolę określenie „boyfriend- girlfriend massage” kwituje moja rozmówczyni. Gdy pytam, czy zatrudnia jakieś Polki, rozpromienia się. – Gosha, Kate, Martha. No pewnie! Klienci je bardzo chwalą.

 

Na szczęście, Polki w branży erotycznej na Wyspach to nie tylko smutna rzeczywistość szarej strefy. W Anglii bardzo popularne są kluby ze striptizem, nam kojarzące się z obskurnymi lokalami przy autostradach, zatrudniającymi smutne i zrezygnowane dziewczyny. W Wielkiej Brytanii takie miejsca to czyste, bezpieczne, urządzone ze smakiem wnętrza, do których chodzą studenci i pracownicy wszystkich szczebli, niezależnie od płci. Takie kluby organizują wieczory piłkarskie, kawalerskie czy tematyczne, a dorabiają sobie w nich przeciętne angielskie studentki, dając kilkuminutowe pokazy topless na scenie. – Jestem zachwycona – mówi Dominika z Kalisza, gdy zaczepiam ją podczas piątkowej imprezy w HusHush we wschodnim Londynie. – W dzień studiuję tu na uniwersytecie, w nocy mogę szaleć z ludźmi z całego świata i się wytańczyć. Zarobki? £7 za kilkuminutowy taniec, £35 za 15 minut, do tego drinki i napiwki. Dominika pracuje kilka razy w tygodniu w różnych klubach, od 21 do 3, na umowę zlecenie. – Napisz koniecznie, że krzywda mi się tu nie dzieje, bo ciągle spotykam Polaków, którzy pytają, czy zabrano mi paszport, czy szef mnie bije i jak mogą mnie stąd wyrwać – śmieje się dziewczyna.