Jak poradzić sobie z zazdrością

Witam, dzwonię do pani z prośbą o konsultację w sprawie mojego problemu, jakim jest ogromna zazdrość. Kilka miesięcy temu wydarzył się nieprzyjemny incydent. Mój partner pocałował po pijanemu moją kuzynkę w trakcie tańca i po tym fakcie coś się między nami popsuło.

Praca nad rozwojem osobistym >>

Pozytywne myślenie >>

Nie potrafię mu tego wybaczyć, nawet pomimo jego tłumaczeń, że prawie w ogóle nie ma świadomości tego, co się zdarzyło, ponieważ zbył był pijany. Przepraszał mnie za to tysiące razy, ale ja chyba straciłam do niego zaufanie i bardzo mnie to zraniło. Najgorsze jest to, że od tamtego momentu nie poznaje sama siebie, jestem bardzo zazdrosna, wypytuję go o wszystko i sama siebie nie poznaję. Jest to bardzo męczące nie tylko dla niego, ale i dla mnie samej. Co mogłaby mi pani doradzić?

W trakcie rozmowy z pacjentką zgodziłyśmy się, że jej obecna reakcja na to nieprzyjemne wydarzenie z przeszłości jest nieco przesadzona. Monika przyznała, że zdaje sobie z tego sprawę, natomiast reaguje w kompletnie irracjonalny i emocjonalny sposób, kiedy on wychodzi domu albo spóźnia się 5 minut. W jej głowie od razu rozgrywają się czarne scenariusze, że partner odchodzi od niej lub ją zdradza.
W trakcie sesji stało się jasne, że problem miał swoje źródło w przeszłości Moniki. Jej ojciec odszedł od nich, kiedy Monika była 5-letnią dziewczynką. Jedno ze wspomnień z jej dzieciństwa:  Monika ma 5 lat, stoi na drodze patrząc na odjeżdżający samochód, w  którym jest jej ojciec i czuje ogromny ból, tęsknotę oraz zastanawia się, czy być może ona nie jest winna temu, że odszedł. To schowane  głęboko uczucie opuszczenia, lęku przed byciem porzuconą przerodziło się w pewnym momencie w szaleńczą zazdrość.
W trakcie terapii Monika na nowo skonfrontowała się z tym poczuciem odrzucenia, jakie ukrywała nawet sama przed sobą. „Myślałam zawsze o sobie, że jestem bardzo niezależna i nie chcę polegać na nikim…” Okazało się jednak, że emocjonalnie tak naprawdę reagowała jak to zranione 5-letnie dziecko. Praca nad problemem Moniki nie trwała długo, przesunięcie uczucia opuszczenia w poczucie pewności i bezpieczeństwa poprzez określone techniki pracy z umysłem nastąpiło niemalże natychmiastowo! Monika określiła to jako ciężar, o istnieniu którego nie wiedziała, ale w momencie, kiedy on zniknął (ta zblokowana energia) poczuła się „o wiele lżejsza” i szczęśliwsza.

Naszym czytelnikom radzi Jolanta Rudzka-Gowda, hipnoterapeutka

Masz problem, z którym nie umiesz sobie poradzić. Zapytaj naszego eksperta! Wyślij pytanie na adres: [email protected] z dopiskiem: Pytanie do eksperta.

Fot. Thinkstock

Praca nad rozwojem osobistym >>

Pozytywne myślenie >>