Felieton: Racja stanu wymaga, żeby się obrazić

Raz na spacerze, gdzieś w śląskiem lub suwalskiem
Obrażalska zapoznała się z Nietykalskim
I choć trzeźwi oboje, nie byli po wódce
Miłością wzajemną zapałali wkrótce.
Bo jak Polska szeroka i jak jest długa
Polak zawsze rodaka za cosik ruga.
Swych inwektyw worek wyczerpać mu trudno
Inaczej, rodakowi bez tego nudno.
Lecz dla naszej pary obraza to sprawy sedno
I do powództwa w sądzie natchnienie niejedno.
Wszak przy ołtarzu przysięgli sobie wylewać żale obficie
Słuszność czego zdrowy rozsądek potwierdza niezbicie.
Jako że z obojga patryjoci pierwszej wody,
Nie było wśród Nietykalskich żadnej niezgody.
I nie mieli nawet co zgłębiać i rozważać,
Że polska racja stanu wymaga, by o wszystko się obrażać.

***
Oto Obrażalska rzecze: przeczytałam ostatnio w gazecie
Że Polak taki i owaki. Wy, pismaki, nie pojmujecie
Że do własnego gniazda robicie wrednie
Pisząc antypolskie artykuły, wypociny, brednie.
Po co o naszych sprawkach ma wiedzieć państwo sąsiednie?
Gdy więc o rodakach napisze ktoś prawdy kapkę,
Obrażalska wnet na obrazę dostaje chrapkę,
Nietykalski zaś, dotknięty nie do wiary
Pismaka-nieboraka odżegna od czci i wiary.
Świętemu narodowi polskiemu nie wolno robić siary!

***
W mediach wszyscy wiedzą, wiedzą też w rodzinie
Że do polityki ciągną same lisy, sępy lub świnie
Polak więc, idąc zwierzęcym tropem, uwielbia drzeć koty
O Tuski, Kaczyńskie, Millery i Palikoty.
Syn z ojcem sobie wilkiem, wizję państwa wyznają odmienną,
Uparcie łechcą swe różnice niczym strefę erogenną.
Mądrością sowy Nietykalski się nie skazi.
On jak ryba w wodzie w lepkiej polityki mazi,
Toż polska racja stanu mówi: trzeba się obrazić!

***
Dowcipniś Kowalskiemu domalował wąsy oraz brodę.
Śmiechu beczkę wszyscy mają, komedię i swobodę.
Drugi jednak, nieroztropny, dostawił zarost papieżowi.
Juści dał do obrazy powód religijnych uczuć stróżowi.
Zawiadomienie do prokuratury Obrażalska rychło pisze
Nie będą z polskiej wiary robić se pastisze!
A Nietykalski oko przymknie duszy swej pustynią
Na sentencję człowieka, co pewnym zdaniem zasłynął,
By wybaczyć im wszystkim, bo nie wiedzą, co czynią.
Pobożny pieniacz, co Chrześcijaninem się mieni
Chrystusa z obrażalstwem szybciej by ożenił.
U adwersarza najgorsze intencje gotów wyobrazić,
Bo racja stanu mówi, żeby się obrazić.

***
I tak oto wiemy, co powyżej dowiedzione
Iż nasza para to małżeństwo wysoce trafione,
Lecz, o dziwo, choć spółkują namiętnie tyle razy
Im, kiłą autodystansu nie sposób się zarazić.
Sekretem ich czystość i miłości harmonia,
Obrazy i nietykalstwa cudowna polifonia.
Błoga sielanka życia z przekonaniem od lat wpojonym
Że polska racja stanu wymaga, by być urażonym.
Kroczą więc krajem jak długi i jak szeroki
Tu się poobrażać, tam poszafować wyroki.
„Róbta co chceta” to w Niemczech, Stanach czy Suazi,
Lecz polska racja stanu każe, żeby się obrazić!