Czy polska biegaczka RZECZYWIŚCIE zasługiwała na srebrny medal?

„Czuję jak wicemistrzyni olimpijska” – mówiła po przekroczeniu linii mety w biegu na 800 metrów kobiet Joanna Jóźwik, która z czasem 1.57,37 finiszowała jako piąta. Skąd więc te pretensje?

on Day 15 of the Rio 2016 Olympic Games at the Olympic Stadium on August 20, 2016 in Rio de Janeiro, Brazil.

„Trzy zawodniczki, które były na podium wzbudzają bardzo dużo kontrowersji” – mówiła po zawodach nie ukrywając rozżalenia. „Nie ukrywam, że dla mnie to też jest trochę dziwne, że władze nic z tym nie robią. Koleżanki mają po prostu bardzo wysoki poziom testosteronu, podobny do męskiego, dlatego wyglądają jak wyglądają i biegają tak jak biegają” – tłumaczyła Polka. Rzeczone trzy zawodniczki to reprezentantka RPA Caster Semenya (która wykręciła czas 1.55,28), Francine Niyonsaba z Burundi (1.56,49) oraz Kenijka Margaret Nyairera Wambui (1.56,89). Szczególnie ta pierwsza zwraca na siebie uwagę…

Reprezentantka Republiki Południowej Afryki na światowych bieżniach pojawiła się w 2009 roku, gdy zdobyła mistrzostwo świata w Berlinie w biegu na 800 metrów pojawiając się w zasadzie znikąd. Pojawiły się wątpliwości czy w jej przypadku nie mamy do czynienia z… mężczyzną. I choć Semanya przed startem w stolicy Niemiec przeszła skomplikowany test płci postanowiono sprawie przyjrzeć się bliżej. IAAF przez blisko rok (!!!) badała sprawę.

Polacy wracają z Rio na tarczy – biało-czerwoni z NAJGORSZYM wynikiem od 1948!

Okazało się, że biegaczka cierpi na hiperandrogenizm, co – w skrócie – oznacza, że jej poziom testosteronu jest znacznie wyższy, niż u przeciętnej kobiety. Genetycznie jest więc lepiej przystosowana do wyczynowego sportu, ale co do tego, że jest kobietą nie ma żadnych wątpliwości. To zupełnie inna sprawa, niż głośna afera dotycząca kobiecej kadrze Iranu w piłce nożne, w której grali… mężczyźni oczekujący na operację zmiany płci!

Biegaczka w tym czasie nie mogła startować, ale wyrok okazał się dla niej korzystny. W lipcu 2010 powróciła na bieżnię, a władze lekkoatletycznej centrali ustaliły limit dopuszczalnej ilości testosteronu u sportowców. Kiedy była w formie nikt nie był w stanie jej przegonić. Jednak regulacje IAAF zostały w 2015 roku zawieszone przez Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu w Lozannie. Domagano się, aby przedstawić konkretne dowody, że hiperandrogeniczni sportowcy mają realną przewagę nad innymi, co jest podstawą „hormonowej” regulacji. Warto dodać, że spór ten trwa do dziś…

Macho piłki nożnej: David Beckham reklamuje slipy!

Krytyków Caster Semanyi nie brakuje. „Nawet najcięższy trening niestety nie sprawi, że będzie można wygrywać z taką siłą i możliwościami regeneracji, jakie daje testosteron. To po prostu niemożliwe” – komentuje Paula Radcliffe, mistrzyni świata w maratonie i uważa, że aby startować, powinna brać obniżające poziom męskiego hormonu.

Trzeba jednak przyznać, że Jóżwik, jak i inne zawodniczki rywalizujące z afrykańską biegaczką doskonale wiedziały na co się piszą. Charakterystyczne jest to, że nie żaliły się w mediach na tę sytuację PRZED startem, tylko PO. Nietrudno się domyślić, że dzięki temu mogły zdobyć przychylność opinii publicznej („bo przecież tego babochłopa nie sposób było prześcignąć!”) i usprawiedliwić swój (ewentualny) słaby wynik.

A prawda jest taka, że polska biegaczka zaprezentowała się po prostu słabo. Do zdobycia brązowego medalu wystarczył 64. czas w historii tego dystansu. Warto zauważyć, że znacznie trudniej było o dobry wynik w Pekinie, gdzie przecież zawodniczki z hiperandrogenizmem nie startowały, a trzeba było pobiec o 16 setnych szybciej…