Ale cyrk

 

 

Jak rozpoczęła się twoja kariera w branży muzycznej?
– Zawsze interesowałem się muzyką. Studiowałem na Uniwersytecie Rzeszowskim na wydziale Edukacja Artystyczna w Zakresie Sztuki Muzycznej. Już w trakcie studiów zacząłem grać w różnorakich zespołach oraz w Teatrze Wandy Siemaszkowskiej w Rzeszowie.

 

A jak trafiłeś do cyrku?
Nie ma, co ukrywać. W tej branży bardzo liczą się kontakty. Ktoś polecił mnie ówczesnemu kapelmistrzowi cyrku „Merano” z Norwegii. Grałem z nimi jeden sezon. Po powrocie nie planowałem wyjazdu, ale zadzwoniła do mnie moja menedżerka i zaproponowała wyjazd do Anglii. Dzięki niej dostałem kontrakt. Jedynym wymogiem było zebranie ludzi. Zgodziłem się i zorganizowałem przesłuchania w Domu Kultury w Rzeszowie. Był to rok 2006. Ludzie przyjeżdżali z bardzo daleka. Był na przykład jeden chłopak ze Szczecina. Bardzo dobry perkusista, z którym grałem później dwa czy trzy sezony.

 

– Jeśli udzielasz się dość intensywnie to nie ma problemu z pracą. W najgorszym wypadku pozostaje tzw. rynek chałturniczy, czyli wesela, studniówki itp. W zasadzie jest to bardzo dobrze płatna praca. Na stałe mieszkam w Polsce i w moim przypadku ważną rolę odgrywa jednak przelicznik. Jeżeli miałbym porównać nasz zawód do zawodu na przykład lekarza to wiadomo, że w przypadku lekarza przyszłość jest raczej pewna. W tym zawodzie takiej gwarancji nie ma.

 

A twój pierwszy występ w Londynie?
– Mój pierwszy występ w Londynie… Hmmmm… To było w Broomlej. Bywałem też w Greenwich i innych miejscach, których nazw niestety nie pamiętam. W Londynie bardzo mało ludzi przychodzi na show. Myślę, że wynika to z faktu, że jest tu wiele innych interesujących atrakcji i rozrywek. Cyrk to atrakcja raczej w małych miasteczkach.

 

A jak oceniłbyś angielską publiczność? Jak reaguje? Czy jest to inna widownia niż w Polsce?
– O tak, zdecydowanie. Angielska publiczność jest bardzo rozrywkowa i wyluzowana. Zależy to też oczywiście od występu, ale z reguły ludzie tutaj są bardziej otwarci i pozytywnie nastawieni. Nie mam, co prawda tak bezpośredniego kontaktu z widownią jak artyści, ale zaobserwowałem, że są to inni ludzie niż ci w Polsce. Cyrk w Anglii to przede wszystkim rozrywka typowo rodzinna. Mamy w cyrku kawiarnię, a więc ludzie mogą przyjść przed przedstawieniem i poczuć atmosferę cyrku zanim jeszcze zanim zacznie się show. Najczęściej są to rodzice z dziećmi, dziadkowie z wnukami i całe rodziny. Rzadziej są to grupy nastolatków.

 

Wspominałeś, że zajmowałeś się oprawą muzyczną cyrku w Norwegii. Czy są jakieś różnice między cyrkiem w Anglii a cyrkami w innych krajach?
– Tak, z pewnością. Jedną z głównych różnic jest to, że w Anglii w cyrkach nie ma zwierząt. Uważam to za duży plus. Pracowałem wcześniej w cyrku, w którym występowały zwierzęta. Zawsze przy okazji występów odbywały się jakieś pikiety. Nie jest to zbyt przyjemna część pracy. Tutaj tego nie ma. Muszę jednak zaprzeczyć plotkom o złym traktowaniu zwierząt. Zwierzęta w tamtym cyrku były traktowane bardzo dobrze: raz dziennie myto je ze specjalnych natrysków i zwłaszcza słonie to lubiły. Miały również ogrzewany namiot, trzech pielęgniarzy i codziennie dostawały świeże owoce. Wszystko to było bardzo dobrze zorganizowane. Tak było w norweskim cyrku. Być może nie we wszystkich obowiązują te same zasady.

 

Z jakim cyrkiem występujesz obecnie?
– Gramy obecnie w Gerry Cottle’s Circus. Nie za wiele wiem na temat Gerry’ego Cottle’sa. Wiem tylko, że był to dość znany człowiek w latach siedemdziesiątych głównie za sprawa programu w BBC.

 

– Nie, nic z tych rzeczy. Każdy koncert staram się zagrać najlepiej jak umiem. Nie ma znaczenia, czy gram w dużym mieście z wielką gwiazdą u boku, czy też w małym miasteczku. Podobnie traktuje wszystkie występy.